ZoRo - 13 StyczeĹ 2014, 17:09 Temat postu: Piewca XVII-wieczny Niepokalanego PNMP- opiekun naszego DOMu Maryja Niepokalana w duchowości i nauczaniu bł. Stanisława Papczyńskiego, marianina http://www.integrum-home....c955982132ea8ab Wielkość Założyciela Marianów bł. Stanisława Papczyńskiego polegała na odczytaniu przez niego znaków czasu i potrzeb Kościoła w Polsce w XVII wieku. Przejawiło się to szczególnie w promocji kultu Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, w realizacji modlitwy za dusze w czyśćcu cierpiące oraz pomocy duszpasterskiej duchowieństwu diecezjalnemu w nauczaniu początków wiary. By odczytać niezwykłość zaproponowanego przez bł. Stanisława Papczyńskiego ujęcia Niepokalanej Maryi Panny, Jej misterium Niepokalanego Poczęcia, konieczne staje się uwzględnienie doświadczenia łaski charyzmatycznej wpływającej w nadprzyrodzony sposób na osobę i dzieło Założyciela oraz na maryjny charakter instytutu. Sługa Boży był nie tylko charyzmatykiem Niepokalanej, ale również wizjonerem i stygmatykiem dusz czyśćcowych, a także miłośnikiem nabożeństwa do Chrystusa cierpiącego, Jego męki. W oparciu zaledwie o dwie wypowiedzi: Oblatio (1670) oraz Testamenty (1692-1701), potraktowane szczegółowo, a także pracę badawczą autora nad maryjnym charyzmatem Zgromadzenia Marianów zostaną wyprowadzone wnioski co do misterium Maryi Niepokalnej w duchowości i nauczaniu bł. Stanisława Papczyńskiego. Oblatio (1670) W czerwcu 1670 roku o. Papczyński, zgodnie z instrukcją otrzymaną z Rzymu, podjął starania o zwolnienie ze ślubów prostych, kierując prośbę do Stolicy Świętej, od której zależała tego rodzaju dyspensa w zakonie pijarów. W odpowiedzi na prośby o. Papczyńskiego oraz innych pijarów, papież Klemens X, 18 października 1670 roku, w breve "Cum felicis recordationis", upoważnił Generała pijarów do zwolnienia z zakonu tych, którzy nie chcieli przyjąć ślubów uroczystych. Na mocy tego upoważnienia, o. Kosma Chiara, ówczesny Generał pijarów, w liście do biskupa Andrzeja Trzebickiego z dnia 24 października, podjął decyzję o zwolnieniu o. Papczyńskiego ze ślubów prostych i przysięgi wytrwania w zgromadzeniu pijarów. Dnia 11 grudnia 1670 roku, w Kazimierzu pod Krakowem, w obecności wiceprowincjała o. Michała Krausa oraz innych świadków, bł. Stanisław został ostatecznie zwolniony z więzów kanonicznych łączących go z pijarami, otrzymawszy akt sekularyzacji. Zadeklarował wówczas pragnienie życia w czystości, posłuszeństwie i ubóstwie zakonnym w "Towarzystwie Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia", które zamierzał założyć, dokonując uroczystego aktu "ofiarowania" całego siebie na nowy etap służby: „Bogu Ojcu Wszechmogącemu, Synowi i Duchowi Świętemu oraz Bogurodzicy zawsze Dziewicy Maryi bez zmazy pierworodnej Poczętej".... ............... Swym braciom marianom, aktem ostatniej woli o. Papczyński zalecał miłość do Boga i bliźnich, jedność zamierzeń, pokorę i cierpliwość, trzeźwość i skromność, wierne wypełniania swego powołania i niezmienną w nim wytrwałość. Wzywał do: „szczególnej czci dla Dziewicy bez zmazy Poczętej, do pełnego zapału wspomagania zmarłych, karności i doskonałości zakonnej oraz gorliwości ducha”. W końcowym błogosławieństwie oddając chwałę Trójcy Świętej oraz Słowu Wcielonemu, wyraził swoją szczególną miłości do Najświętszej Maryi Panny, którą nazwał: „Matką miłosierdzia, jedyną Nadzieją i ucieczką wszystkich grzeszników”..... ...................... 2. Na tle „złotego wieku” polskiej mariologii nie dziwi niewielka liczba fragmentów z pism bł. Stanisława traktujących o prawdzie Niepokalanego Poczęcia oraz ich słaba systematyzacja. Fragmenty te, stanowiąc niewielką część dzieła, miały jednak spore znaczenie praktyczne i ascetyczne. Ukazując różne epizody z życia Najświętszej Maryi Panny, o. Papczyński traktował immakulistyczny przywilej, jako prawdę należącą do depozytu wiary i z reguły jej nie uzasadniał. Chwalił wolność Maryi od wszelkiego grzechu, napełnienie łaskami Ducha Świętego i stawiał Ją jako wzór godny do naśladowania i czci. Asceza maryjna o. Papczyńskiego przez wzywanie wstawiennictwa Maryi, oddawanie się Jej na własność oraz składanie „ślubu krwi” w obronie prawdy o Jej Niepokalanym Poczęciu, miała charakter wyraźnie chrystotypiczny. W tym sensie możemy uważać go za typowego reprezentanta swojej epoki, a jego oryginalnej myśli doszukiwać się w pismach ascetycznych, w których kładł nacisk na prawdy trynitologiczne, chrystologiczne, soteriologiczne i eklezjologiczne (Templum Dei Misticum, Inspectio cordis). ..... |
