Abuna Zygmunt - 2 Marzec 2018, 20:57 Temat postu: Cena obojetnosci Bogacz próbuje przerzucić na Boga całą odpowiedzialność za swój grzech i za piekło któremu jego grzech sprzyja. Żali sie głośno i obłudnie, że gdyby ktoś go przed tym piekłem wcześniej przestrzegł, to nie byloby go tutaj dzisiaj. Powoluje sie na swoje dobre serce i troskę o swoją rodzinę, reklamując u Boga więcej współczucia i więcej uwagi dla losu tych których powołał do życia. Tymczasem, za przyczyną „Mojżesza i Proroków” Bóg nieustannie wzywa ludzi do porzucenia grzechów i do nawrócenia. Problem znajduje się gdzie indziej. Problem leży w porażeniu egoizmem serca człowieka, które staje się wówczas ślepe na nędzę leżącego na progu jego pałacu i nie chce mu pomóc, nawet przez kiwnięcie palca, gdy tymczasem nawet psy stać na te trochę współczucia. Bynajmniej nie o same tylko resztki jedzenia ze stołu bogacza chodzi, których pragnie głodny, ale przede wszystkim o dostrzeżenie tego, że on też jest czlowiekiem. Tym bardziej, że słowo Boże głosi, iż kto gardzi drugim człowiekiem, ten nie tylko jemu szkodzi, ale również i samemu sobie, bo karłowacieje wówczas jego człowieczeństwo, proporcjonalnie do tego jak twardnieje jego serce w obliczu cudzej niedoli. Najgorsze zaś - a ta prawda jest skrzętnie ukrywana - że pycha bogaczy jest w rzeczywistości zgodą na plan szatana, który kaptuje sobie ludzi obroną ich prawa do „codziennego wystawnego ucztowania” i do ubierania sie „w purpurę i bisior”. Kupuje sobie w ten sposób ich przyzwolenie na kopanie rowów pomiedzy tymi którym się w życiu powiodło i tymi którzy poranieni leżą na ulicy, na progu wytwornych pałaców bogaczy. Historia szatańskiej obietnicy sukcesu, z „purpura i bisiorem” w tle, oraz z „codziennym wystawnym ucztowaniem” kończy się jednak tragicznie. W prawdzie cena tego sukcesu jest śmiesznie niska, bo chodzi o nic nie robienie, czyli o jak największą obojętność dla nieszczęść drugiego człowieka - ten sukces jednak, niestety jest sukcesem na ziemi PIEKŁA. |
