karino09 - 23 PaÄ˝dziernik 2012, 23:22 Temat postu: Ecclesia in Medio Oriente 37/38 CZĘŚĆ DRUGA „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich, którzy uwierzyli” (Dz 4, 32) 37. Widzialność rodzącej się wspólnoty chrześcijańskiej jest opisana przez cechy niematerialne, wyrażające kościelną koinonia: jedno serce i jeden duch, co odzwierciedla głęboki sens świadectwa. Jest ono odbiciem głębokiego życia wewnętrznego indywidualnego i wspólnotowego. Pozwalając się kształtować od wewnątrz przez Bożą łaskę, każdy Kościół partykularny może odzyskać piękno pierwszej wspólnoty wierzących, spojonej przez wiarę ożywioną miłością, która charakteryzuje uczniów Chrystusa w oczach ludzi (por. J 13, 35). Koinonia zapewnia świadectwu trwałość i konsekwencję i wymaga stałego nawrócenia. Udoskonala ono komunię i umacnia z kolei świadectwo. „Bez jedności nie może być świadectwa: wielkim świadectwem jest właśnie życie w jedności” . Komunia jest darem, który wszyscy powinni w pełni przyjąć i jest rzeczywistością, którą trzeba nieustannie budować. W tym sensie zachęcam wszystkich członków Kościołów obecnych na Bliskim Wschodzie, każdego zgodnie z własnym powołaniem, do ożywienia jedności, z pokorą i w modlitwie, aby rzeczywistością stała się jedność, o którą modlił się Jezus (por. J 17, 21). 38. Koncepcja Kościoła „katolickiego” obejmuje jedność pomiędzy tym, co powszechne, a tym, co partykularne. Jest to relacja „wzajemnego przenikania się” między Kościołem powszechnym a Kościołami partykularnymi, określająca i konkretyzująca katolickość Kościoła. Obecność „całości w części” sprawia, że część dąży do powszechności. Dążenie to przejawia się w pewnym sensie w inspiracji misyjnej każdego z Kościołów, lub też – w szczerym uznaniu dobra „innych części”, które obejmuje działania w harmonii i współdziałaniu z nimi. Kościół powszechny jest rzeczywistością uprzednią względem Kościołów partykularnych, które rodzą się w Kościele powszechnym i poprzez Kościół powszechny . Prawda ta wiernie odzwierciedla doktrynę katolicką, a zwłaszcza naukę Soboru Watykańskiego II . Wprowadza ona do zrozumienia wymiaru „hierarchicznego” komunii kościelnej, a także umożliwia bogatej i uzasadnionej różnorodności Kościołów partykularnych wyrażanie się zawsze w jedności, miejscu, w którym szczególne dary stają się prawdziwym bogactwem dla powszechności Kościoła. Odnowiona świadomość i przeżywanie tych podstawowych punktów eklezjologii pozwoli na nowo odkryć specyfikę i bogactwo tożsamości „katolickiej” na Wschodzie. http://ekai.pl/biblioteka...ta-xvi/?print=1 karino09 - 25 PaÄ˝dziernik 2012, 00:42 Jak można budować tę jedność, której z założenia jest się uczestnikiem? Dla nas okazja nadarza się szczególna. NASZ DOM zaczyna tworzyć DOM WSCHODNI. Powoli krystalizują się jakby "odłamki", z których mogą wyłonić się wspólne zamierzenia i konkretne realizacje, zwłaszcza w sferze duchowej, która wyzwala aktywność nakierowaną na ludzi i dzieła. Ważne jest, że oprócz zamysłu konkretnego i materialnego rozwija się obok koncepcja niematerialna, być może jeszcze ważniejsza. Bo oto mówimy o najbliższych środowiskach, grupach osób, których przekonanie o konieczności zmierzania ku jedności jest budowaniem, także DOMU WSCHODNIEGO. |
