ZoRo - 17 PaÄ˝dziernik 2014, 19:43 Temat postu: ...w cichym szeleście zaprzyjaźnionych lip i kasztanów... Zapada noc...Jesien postrącała juz kasztany - spadaly jak rudy, cudny grad w piosence z mlodosci...Ktos, na wczorajszym spotkaniu, zapytal - "dlaczego jestes nie w sosie?", a ja mialam ochote odpowiedziec: "czy daleko jeszcze do Pełnii?... i którędy...?". Wieczorna Msza św. w Kosciele; po Niej - Adoracja z Różańcem, rozświetliły kolejny odcinek nszej Drogi... Wszystko, no - prawie wszystko odnajduję w Poezji Ojca... Jakże to miłe! Dziękuję! Szczesc nam, również w DOMu, Boże, o kazdej życia porze... Rozbitek trawy trwały jeszcze w porannym omdleniu w kroplach rosy widać było jeszcze nocy tajemniczy wizerunek dwupoziomowy statek domu płynął w cichym szeleście zaprzyjaźnionych lip i kasztanów w ponadczasowym rejsie nigdy nie utraconego dzieciństwa dwie kolumny nad wejściem jak dwa maszty mocno wbite w ganek bocianie gniazdo balkonu droga która była kiedyś białym gościńcem kilka stopni kamiennych na niewielki taras wiotkie gałązki winogron zwisające po bokach kępy pelargonii w wielkich jak kościelne dzwony wazonach drewniany próg domu głuche stukniecie drzwi chłód w sieni jasność pokoju radość i smutek czułem się jak rozbitek po dotarciu na brzeg Młodość jak wytłumaczysz się z urody której ci codziennie przybywa z oczu które są znacznie mądrzejsze od patrzenia smutku którego jest coraz więcej łzy która po twarzy ci spływa kryjąc w sobie jak kropla rosy kwietnego kielicha tajemnice nocnych odwiedzin księżyca i promiennego spotkania ze słońcem Rozczarowanie oto dzień kończy bieg ostatnie błyski są jak ostatnie spojrzeń uściski powoli welon ciszy na spokojne sioła zapada matki karmią piersią dzieci na stole z brzękiem miski się ustawia ja jadł dzisiaj nie będę udam się po ostatnie błyski żadnych spojrzeń i żadnych uścisków nie spotkałem może trzeba było pójść jeszcze dalej? A może po prostu moją nieudaną wyprawę przykrywam woalem poezji żeby jakoś w miarę bezboleśnie przeżyć to rozczarowanie On mnie odmłodzi Tak mi żal. Sam nie wiem czego. Miejsc, osób, zdarzeń, myśli. Tego co jest. Tego czego nie było. Wszystkiego i wszystkich. Mój żal jest bardzo daleki bo uszedłem już z nim kawał drogi i jednocześnie jest bardzo bliski bo do mnie należy i ze mnie się wywodzi Postarza mnie on bardzo ale on mnie odmłodzi ożywczy jak krople modlitwy rozlane na ołtarzu twarzy radosny – bo wierzy w zmartwychwstanie Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego barmal - 17 PaÄ˝dziernik 2014, 20:37 Szczęść nam Boże w każdej życia porze-jakie to piękne! Abuna Zygmunt - 18 PaÄ˝dziernik 2014, 08:29 Jaki On jest piekny i z Nim jacy my jestesmy piekni w calej brzydocie umierania i smierci. Chcialbym w to mocniej wierzyc. |
