ZoRo - 22 StyczeĹ 2015, 17:19 Temat postu: ...może śmierć, a może jeszcze jedna wiosna... Okazuje sie, ze wiele razy mozna przezyc wyrok smierci...Po kilku razach Wiecznosc staje sie juz prawie dostrzegalna golym okiem i prawie nie jest straszno...Z perspektywą odejscia prawie mozna sie oswoic...Ja jestem juz na etapie zastanawiania sie, jak bedzie wygladal pierwszy moment po doplynieciu do Wrót Niebieskich...Wczoraj, w Przychodni, Pani Doktor, przegladajac liste moich chorob - "wyrokow", powiedziala ze jestem obdarowana wielką ŁASKĄ Boga, skoro jeszcze żyję...Dzis, inna Lekarka, na moje pytanie o przezycie, odpowiedziala, ze ono zalezy od mojego nastawienia do możliwości pozostania jeszcze przy życiu..."Nie bój się, tylko wierz" - Czesto podpowiadał mi Jezus...Abunie Zygmuntowi też nie sa obce takie "przypadki", bo też u niego groźnie bywało, o czym mówi obrazowo w swoich wierszach...A po co to nam podarowano? On i ja wiemy - po co...Moze to jedyne, z czym kiedys stanę przed PANEM ŻYCIA i ŚMIERCI?... odkupienie dzisiaj rozumiem to lepiej że w tym wypadku chodzi o karkołomny wjazd stromizną ludzkich odczuć aż po jasną jak słońce w pełni granicę myśli gdzie konieczność śmierci jeździ na weekendy z nieokiełznaną niczym pasją do życia nie ograniczoną logicznymi regułami artykułowania słów i wiązania fantastycznych wizji w spójny pojęciowy system dzięki oblubieńczej miłości Boga Prawdę będziemy mogli podziwiać gołym okiem kontemplacji - czyli dotykiem Nikt tego nie wie Boże nikt tego nie wie oprócz Ciebie że byłem ścigany i prosto z ulicy zabrano mnie na salę operacyjną przez ciężką chorobę skazany zostałem na śmierć w ostatniej chwili wyrok został mi darowany dziękczynieniom nie było końca do nieba słałem hymny pochwalne ziemi obiecałem najlepsze ziarno na zasiew nastąpiło siedem lat tłustych i siedem dostatnich jesieni potem złe oko fortuny znów na mnie nasłało bojówkarskie mundury wrogie jak czarna ospa znów łóżko i szept koło poduszki trudny bieg pod górę koszmar rąk pustych może śmierć a może jeszcze jedna wiosna Abyśmy żyli Toną nasze wzruszenia Jedne po drugich wrzucane W bezkresną studnię czasu A na pustyni Logicznie umotywowanego bezsensu Nasze marzenia rozsypują się W figury zupełnie iluzorycznej Przypadkowości Chwilowych poruszeń Na twardej powierzchni skóry Kosmicznego milczenia Ropieje rana ludzkiego głosu Odwieczny kompozytorze Muzyczny wirtuozie każdej Nawet najbardziej banalnej chwili Włącz nas do Twojej symfonii Spraw abyśmy żyli Albo – albo nowicjuszem jestem w trudnej sztuce umierania osobistych relacji ze śmiercią jak dotąd nie posiadam dzisiaj ponownie po raz pierwszy próg furty klasztornej przekroczyłem gdy usłyszałem werdykt lekarski rak złośliwy pod prawym okiem konieczność operacji albo on mnie albo ja jego pokonam Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego ElzbietaS - 23 StyczeĹ 2015, 09:25 Niechby Pani Doktor jeszcze nie raz miala okazję zachwycic sie wielką ŁASKĄ , ktorą Zosia jest obdarowana. To dla nas wszystkich tez Łaska. I dla kazdego z nas pytanie „po co...?” Dzieki, Zosiu, ze wierszami Ojca i swoim swiadectwem pomagasz nam na nie odpowiedziec. Bo w tym kawalku wiersza: „Odwieczny kompozytorze Muzyczny wirtuozie każdej Nawet najbardziej banalnej chwili Włącz nas do Twojej symfonii Spraw abyśmy żyli” nie chodzi przeciez o nastepną herbatę. dbs - 23 StyczeĹ 2015, 11:19 Jakież to piękne! Ania-Damaszek - 24 StyczeĹ 2015, 00:42 piekne i glebokie barmal - 24 StyczeĹ 2015, 12:59 :) |
