nasz DOM

[Abuna Zygmunt]

„Zjemy to, a potem pomrzemy” – bliskosc smierci to wazne doswiadczenie zyciowe.


To co uczynila wdowa z Sarepty mozna nazwac POCZESTUNKIEM ZAWIERZENIA : „Nie bój siê! Id¼, zrób, jak rzek³a¶; tylko najpierw zrób z tego ma³y podp³omyk dla mnie i przynie¶ mi! A sobie i twemu synowi zrobisz potem”. TAKA TEZ POWINNA BYC EUCHARYSTIA. „Nie boj sie”. Tym powinno sie charakteryzowac ZYCIE KONSAKROWANE.


„Nie bój siê!” – od czego zalezy jego rzeczywista skutecznosc ?



(Ps 146,6c-10)
On wiary dochowuje na wieki,
uci¶nionym wymierza sprawiedliwo¶æ,
chlebem karmi g³odnych,
wypuszcza na wolno¶æ wiê¼niów.
Pan przywraca wzrok ociemnia³ym,
Pan d¼wiga poni¿onych,
Pan kocha sprawiedliwych.
Pan strze¿e przybyszów.
Ochrania sierotê i wdowê,
lecz wystêpnych kieruje na bezdro¿a.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.

[Abuna Zygmunt]

„Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywa³o; ona za¶ ze swego niedostatku wrzuci³a wszystko, co mia³a, ca³e swe utrzymanie” (Mk 12,44).

Jezusa nie ludzka kieszen interesuje, ile kto ma w niej pieniedzy, ale serce czlowieka, ile w nim mieszka dobra, w jakim stopniu jest ono wielkoduszne, otwarte, odwazne i czule.

„Dzban m±ki nie wyczerpie siê i bary³ka oliwy nie opró¿ni siê a¿ do dnia, w którym Pan spu¶ci deszcz na ziemiê.” . Eucharystia daje nam sile potrzebna na czas oczekiwania przyjscia Pana. Marana tha !

[Dorota Halasa]

„Zjemy to, a potem pomrzemy”

Niesamowita jest Wiara tej kobiety i jej prostota. Prorok Eliasz ja utwierdza, zeby sie nie bala. Ale ona sie nie boi smierci, nie obwinia Boga, ani drigiego czlowieka, nie przeklina nikogo. Ona oczekuje tego co ja spotka z Wiara.


Ta kobieta jest mi o tyle blizsza, ze mieszka w Sarepcie tj niedaleko Sydonu w Libanie gdzie jeszcze tak niedawno bylam z ks. Przemkiem i ks. Stanislawem. Pojechalismy tam autobusem. Pamietam, ze w okolicy Sydonu widzialam sporo palm daktylowych i drzew bananowych. Pewnie nie rosly w czasach kiedy kobiete odwiedzil prorok Eliasz, bo nie bylo co jesc.