nasz DOM

[ZoRo]

Twoje wiersze, Abuno, winem czestuja...Zostawiam je na deser...Niespodziewanie, przed chwila dotknelam Stworcy - dotykiem bylo zauwazenie rzês na powiekach, a potem refleksja nad caloscia cudu mojej istoty z cialem i dusza...Nie musze podrozowac do raf koralowych, by Cie dostrzec i uwielbic, mój Ukochany Piêkny Bo¿e...Dziêkujê...

Rozbitek

trawy trwa³y jeszcze w porannym omdleniu
w kroplach rosy widaæ by³o jeszcze
nocy tajemniczy wizerunek
dwupoziomowy statek domu
p³yn±³ w cichym szele¶cie
zaprzyja¼nionych lip i kasztanów
w ponadczasowym rejsie
nigdy nie utraconego dzieciñstwa
dwie kolumny nad wej¶ciem jak dwa maszty
mocno wbite w ganek
bocianie gniazdo balkonu
droga która by³a kiedy¶ bia³ym go¶ciñcem
kilka stopni kamiennych na niewielki taras
wiotkie ga³±zki winogron zwisaj±ce po bokach
kêpy pelargonii w wielkich
jak ko¶cielne dzwony wazonach
drewniany próg domu
g³uche stukniecie drzwi
ch³ód w sieni
jasno¶æ pokoju
rado¶æ i smutek
czu³em siê jak rozbitek
po dotarciu na brzeg

Szczê¶cie wieczne

wali siê na mnie szczê¶cie jak lawina
jasne strugi uniesieñ przeszywaj± moj± duszê
jakbym ju¿ wcale materialnego cia³a nie mia³
ledwo oddychaj±c mijam jakie¶ wodospady ¶piewne
gra we mnie muzyka jakiego¶ rajskiego strumyka
anio³y ¶wiêtuj± wniebowst±pienie mojej modlitwy
ziemia coraz bardziej mi spod nóg umyka

Twoja obecno¶æ dobra jest i krzepi±ca jak chleb
spo¿ywam pierwsze kêsy nowego ¿ycia

Pytanie

nie mogê powiedzieæ o sobie, ¿e jestem wzorem wierno¶ci
ale uroczy¶cie dzisiaj postanawiam sobie
¿e moje oczy nieustannie Twojego spojrzenia bêd± szukaæ
oraz ¿e wystarczy mi jedno s³owo od Ciebie
¿ebym zaraz rzuci³ siê do jego spe³nienia
który to ju¿ raz robiê sobie takie przyrzeczenia

wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego