(Ezd 9,5-9)
Ja Ezdrasz w czasie ofiary wieczornej podniosłem się z upokorzenia mojego, w rozdartej szacie i płaszczu padłem na kolana, wyciągnąłem dłonie do Pana, Boga mojego, i rzekłem: Boże mój! Bardzo się wstydzę, Boże mój, podnieść twarz do Ciebie, albowiem przestępstwa nasze wzrosły powyżej głowy, a wina nasza wzbiła się do nieba. Od dni ojców naszych aż po dziś dzień ciąży na nas wielka wina. My, królowie nasi, kapłani nasi zostaliśmy wydani za nasze przestępstwa pod władzę królów krain tych, pod miecz, w niewolę, na złupienie i na publiczne pośmiewisko, jak to jest dziś. A teraz zaledwie na chwilę przyszło zmiłowanie od Pana, Boga naszego, przez to, że pozostawił nam garstkę ocalonych, że w swoim miejscu świętym dał nam dach nad głową, że Bóg nasz rozjaśnił oczy nasze i że pozwolił nam w niewoli naszej trochę odetchnąć - bo przecież jesteśmy niewolnikami. Ale w niewoli naszej nie opuścił nas Bóg nasz, lecz dał nam znaleźć względy u królów perskich, pozwalając nam odżyć, byśmy mogli wznieść dom Boga naszego i odbudować jego ruiny - dając nam ostoję w Judzie i Jerozolimie.
(Tb 13,2-4.7-8)
REFREN: Pan bardzo wielki, żyjący na wieki
Bóg karze i okazuje miłosierdzie,
posyła do Otchłani pod ziemię
i wyprowadza z największej zagłady.
I nie ma nikogo, kto by uszedł Jego ręki.
Ponieważ On was rozproszył między narodami
i tam okazywał wam swoją wielkość,
wynoście Go pochwałami przed wszystkim, co żyje,
ponieważ On sam jest Panem i Bogiem naszym.
A teraz spójrzcie, co On wam wyświadczył,
i dziękujcie Mu pełnym głosem,
uwielbiajcie Pana sprawiedliwego
i wysławiajcie Króla wieków.
Ja zaś wysławiam Go w ziemi mego wygnania
i narodowi grzeszników opowiadam moc i wielkość Jego.
Nawróćcie się, grzesznicy, i postępujcie przed Nim sprawiedliwie,
kto wie, może sobie w was upodoba i okaże wam miłosierdzie.
(Mk 1,15)
Bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
(Łk 9,1-6)
Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim! Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.
Wyobrazam sobie, jak szczesliwi byli Uczniowie, gdy tak wedrowali z Jezusem po wsiach, gdy usuwaly im sie z drogi zle duchy, gdy znikaly trądy, raki, "psychiatryki" i inne grozne paskudztwa, trapiace umęczonych nimi biedaków....To dopiero byly Wedrowki! To dopiero była Przygoda! Własciwie to i dzis ona moze byc naszym udziałem...Cudne jest życie u Twego boku, Jezu Chryste! Jakze wdzieczne jest Twoje "jarzmo"! Bądz nam juz zawsze KRóLEM, nasz kochany Panie Boże Wielki!
Jezus wyslal apostolow z misja „gloszenia Ewangelii”, ale i „uzdrawiania” i to „wszedzie”. Jezus nie tylko wydal im polecenie, ale uzdolnil ich do wypelnienia tej misji, „dajac im moc i wladze nad wszystkimi zlymi duchami i wladze leczenia chorob”. Warunkiem autentycznosci tej misji, a wiec rowniez jej skutecznosci, jest calkowite zawierzenie Bogu, a nie bogactwu, srodkom materialnym, dobrym ustosunkowaniu spolecznemu, znajomosciom itp.
Inaczej mowiac, chodzi o prostote ubostwa ktore cale zaufanie pokladaw Bogu. TRUDNO TO ZROZUMIEC A CO DOPIERO STOSOWAC W PRKTYCE, A MOZE NIE?
Widze, ze dla ZoRo to jest przygoda, radosny marsz, niemal tryumfalny, krolewski, a Chrystusowe jarzmo slodkie. To sie nazywa miec laske Boza i czuc za to wdziecznosc. Oby ci sie tak szlo przez zycie ! To dla mnie duza pomoc.
Jestesmy grzeszni, my ludzie, my Kosciol, nie jestesmy godni Bozej laski, ale Bog jest milosierny, dlatego pomimo naszego grzechu „przychodzi zmilowanie od Pana, Boga naszego”. W kazdej Mszy sw. przypominamy sobie o tej zbawczej prawdzie na jej poczatku, w liturgii pokutnej, ktora jest liturgia przebaczenia i oczyszczenia.
A teraz ide na Msze sw a potem Kielce, Krakow, jakies gory, gdzies na poludniu Polski (slub).
Nawróćcie się, grzesznicy, i postępujcie przed Nim sprawiedliwie,
kto wie, może sobie w was upodoba i okaże wam miłosierdzie.
Czytajac dzisiejsze czytania przychodzi mi na mysl to to w wywiadzie dla jezuickiego, wloskiego magazynu powiedzial Papiez Franciszek: Jestem grzesznikeim, na ktorego spojrzal Bog. Tyle pokory i tyle calkowitego zawierzenia sie Jemu
Dzisiaj juz inna misja apostołów. Już nie ma Jezusa obok, który gdy trzeba uciszy burzę, powie odwagi, nie bój się, rozmnoży chleby i ryby. To trochę jak inicjacja do dorosłości, do dojrzałości chrześcijańskiej. Czy ja ciągle do tego dojrzewam? Czy może już kiedyś Jezus powiedział mi: "Idź i głoś Królestwo Boże", a ja ciągle niepewny, ciągle niedowierzający czy aby dam radę. A może się ośmieszę? Może będą drwić ze mnie co za herezje opowiadam?
Kluczem powodzenia tej misji jest to co napisał ojciec:
Warunkiem autentycznosci tej misji, a wiec rowniez jej skutecznosci, jest calkowite zawierzenie Bogu, a nie bogactwu, srodkom materialnym, dobrym ustosunkowaniu spolecznemu, znajomosciom itp.
A ja ciągle odmierzam zamiar na siły. Sprawdzam ile już fakultetów zrobiłem, ile spotkań modlitewnych, dni skupienia, sympozjów, itp...
A to On dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób
Pozwolę sobie uzupełnić swój komentarz zaczytanym dzisiaj na FB:
Bez podjęcia misji umrzesz w swojej religijności. W teoriach pobożnych. Jeśli twoja misja nie będzie sprawianiem lepszego świata (innym), to będziesz się kręcił wokół siebie i coraz bardziej będziesz zakręcony na sobie. Będziesz wymyślał coraz to nowe problemy i zagrożenia. Człowiek, mężczyzna w misji, naprawdę głoszący, uzdrawiający nie ma czasu na rozprawianiem się z „rzeczywistością wirtualną”. Można oglądać zieleń na zdjęciach, a można pozwolić, by życie się zazieleniło.
Uzdrawiać i nie popaść w przekonanie, że to swoją mocą i siłą...
Świadczyć dobro i nie dać się zwieść pokusie myślenia, że to dobrocią swojego serca...
My umiemy być dobrzy, ale zwykle do czasu lub przez chwilę, w dobrym nastroju, w sprzyjających okolicznościach...Prawdziwie Dobry i pełen Mocy jest Pan, a my o tyle o ile żyjemy w bliskości z Nim, o ile z Niego czerpiemy.
Wczoraj w Jachówce Ewa powiedziała, że gdy uda jej się zrobić coś dobrego-dziękuje za to Panu.
Obyśmy zachowali w sercu wdzięczność za każdy nasz własny dobry gest, za każde nasze dobre słowo...
Aby trwało w nas przekonanie, że to Jego , nie nasze...
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
