Te słowa wypowiedziała matka błogosławionych Hiacynty i Franciszka Marto w rozmowie z matką Łucji, która dodała: „Gdy są same, rozmawiają bez przerwy jak wodospad, tak że ani słowa się nie rozumie, chociażby człowiek wytężył słuch. A gdy tylko, kto wejdzie, spuszczają głowy i już słowa nie rzekną. Nie mogę zrozumieć tej tajemnicy”...
(...)Aby dotrzymać towarzystwa swej ulubionej kuzynce Łucji, Franciszek i Hiacynta wcześnie zaczęli pasać owce swoich rodziców. Na pastwiskach dzieci miło spędzały czas na wspólnej zabawie. Chłopiec, który nie lubił licznych zgromadzeń ani hałaśliwych gier, grywał na fujarce, a dziewczynki tańczyły, śpiewały i biegały po okolicznych wzgórzach. Czas spędzany na zabawie szybko mijał i małym pasterzom nie wystarczało go na modlitwę. Siostra Łucja opisuje: „Zalecono nam odmawiać po jedzeniu różaniec. Żal nam było każdej chwili, więc wynaleźliśmy dobry sposób szybkiego odmawiania go. Na każdym ziarnku mówiliśmy tylko dwa słowa: Zdrowaś Maryjo, a na końcu dziesiątki, po przerwie też dwa słowa: Ojcze nasz. W ten sposób w mgnieniu oka odmówiliśmy różaniec”.
Wkrótce jednak ta niedbała modlitwa i beztroskie życie dzieci miało się zupełnie odmienić.
Siostra Łucja w Aljustrel
DOTKNIĘCIE ŚWIĘTOŚCI
Objawienia Matki Bożej między majem a październikiem 1917 roku zostały poprzedzone trzema ukazaniami się Anioła, które miały miejsce w 1916 roku.
Franciszek miał wtedy osiem, a Hiacynta sześć lat. Podczas wszystkich Objawień (zarówno Anioła, jak i Matki Bożej) tylko Łucja mogła widzieć, słyszeć i rozmawiać. Hiacynta widziała i słyszała wypowiadane słowa, zaś Franciszek tylko widział sceny, a treść Objawień znał jedynie z przekazu dziewczynek.
Podczas trzeciego objawienia Anioła, jesienią 1916 roku, udzielił On dzieciom Komunii Świętej, przy czym Łucji dał do spożycia Hostię, zaś Hiacyncie i Franciszkowi – zawartość kielicha.
Anioł powiedział: „Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu i Duchu Święty, ofiaruję Wam Najdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa, obecnego we wszystkich ołtarzach świata jako zadośćuczynienie za zniewagi, świętokradztwa i obojętności, którymi jest obrażony. (...) Przyjmijcie Ciało i pijcie Krew Jezusa Chrystusa, tak strasznie znieważanego przez niewdzięcznych ludzi, pokutujcie za ich grzechy i pocieszajcie Boga waszego”. Według relacji Siostry Łucji, spośród wszystkich widzeń, których doświadczył Franciszek, to właśnie wywarło na niego największy wpływ. Od tej pory najważniejszym dążeniem chłopca było pocieszanie Pana Jezusa.
Hiacynta po zakończeniu widzeń była całkowicie opanowana pragnieniem nawracania grzeszników. Dziewczynka dramatycznie przeżyła wizję piekła, ukazaną dzieciom podczas Objawień i chciała grzeszne dusze uchronić od kary potępienia. Mawiała: „O piekło! Piekło! Jakże mi żal dusz, które tam idą. Osoby, które tam są, żyją i palą się jak drewno w ogniu. (...) dlaczego Matka Boska nie pokazuje piekła grzesznikom ? Gdyby je zobaczyli, przestaliby grzeszyć, aby tam nie iść. Jak bardzo mi żal grzeszników! O gdybym mogła pokazać im piekło!”
.....
parafialnym w Fatimie
UMARTWIENIA
Podczas sierpniowego Objawienia w Valinhos Matka Boża powiedziała ze smutkiem:
„Módlcie się, módlcie się dużo i składajcie ofiary za grzeszników, bowiem wiele dusz idzie do piekła, ponieważ nie ma nikogo, kto by się ofiarował i modlił za nie podczas ich życia.”
Te słowa wywarły głębokie wrażenie na dzieciach. Przejęte wezwaniem Najświętszej Pani do podejmowania umartwień, nie marnowały żadnej ku temu okazji. Początkowo najdotkliwszym cierpieniem było powątpiewanie i nieufność, z jakimi spotykały się dzieci ze strony rodziców oraz miejscowego proboszcza. Rodzice Franciszka i Hiacynty nie byli zbyt surowi i ufali swym dzieciom, wiedzieli bowiem, że nie są one zdolne do kłamstwa. Nie karali ich, nie bili ich (jak to czyniła matka Łucji, usiłując ją skłonić do odwołania „kłamstw”), ani nie pozwalali innym na krzywdzenie dzieci. Jednak mimo obrony ze strony rodziców Hiacynta i Franciszek zostali kilkakrotnie poturbowani i znieważeni przez obcych ludzi. W końcu zaś dzieci uwięziono. W więzieniu w Vila Nova de Ourem, gdzie władze administracyjne powiatu starały się zmusić dzieci do zdradzenia tajemnicy, wykazywały one niezwykły hart ducha. Hiacyncie największą przykrość sprawiała rozłąka z rodzicami. Franciszka najbardziej zasmucało to, że może już więcej nie zobaczyć Matki Bożej. Wszystkie swoje cierpienia ofiarowywali jednak za nawrócenie grzeszników, za Ojca Świętego i jako zadośćuczynienie za grzechy znieważające Niepokalane Serce Maryi. Dzieci nie złamały najsroższe groźby (np. groźba wrzucenia do garnka z wrzącym olejem, który przygotowywano na ich oczach!). Wręcz przeciwnie: przyjęły z radością perspektywę rychłej śmierci widząc w tym fakcie spełnienie zapowiedzi Matki Bożej danej im podczas pierwszego Objawienia. Siostra Łucja opowiada: „Franek powiedział do mnie z radością i głębokim spokojem: Jeżeli nas zabiją, tak jak mówią, szybko znajdziemy się w Niebie. Co za szczęście!”......
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
