...Po uzyskaniu zezwolenia od ojca Katarzyna z początkiem 1830 r., w 24 roku życia, zaczęła kandydaturę w domu w Chatillon, a po trzech miesiącach przybyła na rue du Bac do Paryża, by odbyć nowicjat. Jako nowicjuszka zaszczycona została kilkoma objawieniami Matki Najświętszej.
Św. Katarzyna opisuje objawienie w nocy z dnia 18 na 19 lipca 1830 r.:
Jest noc, około wpół do dwunastej posłyszałam, że ktoś mnie woła po nazwisku. Spojrzałam w stronę, skąd dochodził głos, odsunęłam zasłonę łóżka. Zobaczyłam dziecko cztero czy pięcioletnie, biało ubrane, które mi powiedziało: „Chodź do kaplicy, Najświętsza Panna czeka na ciebie". Natychmiast pomyślałam: „Ale mnie usłyszą!". Dziecko odpowiedziało: „Bądź spokojna, jest wpół do dwunastej, wszyscy mocno śpią, chodź, ja poczekam". Pospieszyłam się z ubraniem i poszłam obok tego dziecka. Szłam za nim. Wszędzie paliło się światło. Kiedy weszłam do kaplicy, drzwi otworzyły się, gdy dziecko zaledwie dotknęło ich końcem palca. Świece paliły się jak na pasterce. Ale nie widziałam Najświętszej Panny. Dziecko zaprowadziło mnie do prezbiterium i tam uklękłam. Około północy dziecko powiedziało: „Oto Najświętsza Panna. Oto Ona". Posłyszałam szmer, jakby szelest sukni jedwabnej. Bardzo piękna Pani usiadła w fotelu Ks. Dyrektora. Dziecko powtórzyło mocnym głosem: „Oto Najświętsza Panna!". Spojrzałam na Maryję i jednym skokiem znalazłam się na stopniach ołtarza u Jej nóg, z rękami złożonymi na Jej kolanach. Nie wiem, jak długo tak trwałam, straciłam rachubę czasu. To były najsłodsze chwile w moim życiu" - dodaje św. Katarzyna Labouré. Najświętsza Panna odeszła jako światło gasnące. Katarzyna wróciła do swej sypialni, ale tej nocy już nie spała.
W dniu 27. listopada tego samego roku Matka Najświętsza przyszła, aby jej oznajmić misję, która miała sprawić Katarzynie wiele cierpienia. Misja ta, to ogłoszenie światu przywileju Niepokalanego Poczęcia Maryi za pośrednictwem tzw. Cudownego Medalika. Powiernica Niepokalanej tak o tym opowiada:
27. listopada 1830 r., 5.30 po południu, w głębokiej ciszy, po przeczytaniu tekstu do rozmyślania usłyszałam jakby szelest jedwabnej sukni. Doszedł do mnie z bocznego chórku, tam gdzie był obraz św. Józefa. Popatrzyłam w tamtą stronę i zobaczyłam Najświętszą Pannę. Stała. Była średniego wzrostu, ubrana na biało. Suknia w kolorze porannej zorzy była skrojona w stylu dziewczęcym, sięgała wysoko, do szyi, i miała długie rękawy. Biały welon osłaniał głowę, ramiona i spadał aż do stóp. Pod welonem sploty włosów związane wstążką koronkową, szeroką na dwa palce. Jej twarz była wystarczająco widoczna i tak piękna, że wydaje mi się zupełnie niemożliwe, aby ją opisać.
Stała na białym globie, tzn. na połowie globu, albo przynajmniej ja widziałam tylko połowę. Był tam również wąż, a kolor jego był zielony i upstrzony żółtymi plamami.
Ręce miała uniesione na wysokości bioder. Bez żadnego wysiłku trzymała w nich złotą kulę zwieńczoną małym krzyżem. Kula i krzyż przedstawiały świat. Najświętsza Panna wydawała się trzymać tę kulę gestem ofiarowania jej Bogu. Jej twarz była tak piękna, że nie mogłabym jej opisać.
Naraz ujrzałam pierścienie na Jej palcach. Trzy pierścienie na każdym palcu. Najszerszy pierścień u nasady palca, średni w pośrodku, a najmniejszy blisko paznokcia. Większe pierścienie były inkrustowane klejnotami nie jednakowego piękna. Większe pierścienie wysyłały piękniejsze i dłuższe promienie. Mniejsze zaś klejnoty dawały krótsze promienie. Promienie tworzyły razem duże strugi światła biegnące ku dołowi tak, że nie mogłam już widzieć stóp Najświętszej Panny. Wtedy, gdy się w Nią wpatrywałam, Najświętsza Dziewica również spojrzała na mnie. Usłyszałam głos: «Ta kula, którą widzisz, przedstawia cały świat, zwłaszcza Francję, oraz każdego człowieka z osobna».
Nie potrafię wyrazić tego, co czułam wówczas, gdy zobaczyłam piękno i blask olśniewających promieni. Pani mówiła: «To są symbole łask. Rozdzielam je między tych, którzy o nie proszą». Zdałam sobie wówczas sprawę z tego, jak dobrą rzeczą jest modlić się do Najświętszej Panny. Jak wspaniałomyślna jest Ona dla tych, którzy Ją proszą. Ile łask rozdziela między tych, którzy o nie błagają i jak wielką sprawia Jej radość udzielanie ich.
Głos mówił dalej: «Klejnoty, które nie wysyłają promieni świetlistych, oznaczają łaski, o które ludzie zapomnieli prosić».
Byłam przepełniona radością tak, że nie wiedziałam, gdzie się naprawdę znajduję. Wokół postaci Najświętszej Panny uformował się powoli owalnego kształtu napis z liter koloru złotego: «O, Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy». Napis zaczynał się na wysokości prawej ręki Maryi, przechodził nad głową i kończył się na wysokości lewej ręki. Później złota kula znikła z rąk Maryi w kręgach światła, które się pokazały po obydwu stronach Jej postaci.
Ręce Najświętszej Dziewicy odwrócone teraz dłońmi na zewnątrz opadały w dół, jakby obciążone nadmiarem łask. Usłyszałam znowu głos: «Trzeba przygotować medalik według tego wzoru. Wszyscy, którzy go nosić będą, otrzymają wiele łask. Medalik ten powinni nosić na szyi. Ci, którzy go nosić będą z ufnością, doznają większej obfitości łask».
Właśnie wtedy obraz mojego widzenia odwrócił się. Mogłam wówczas oglądać drugą stronę medalu. Wielka litera «M», i połączona z nią poprzeczna belka, powyżej zaś prosty krzyż. Poniżej litery «M» były dwa serca: Jezusa i Maryi. Jedno okolone cierniami, drugie przebite mieczem.
Z wybiciem medalika były początkowo trudności. Ks. J. M. Aladel, spowiednik św. Katarzyny, nie od razu wszystkiemu dał wiarę. Dopiero po dwóch latach, gdy arcybiskup Paryża udzielił pozwolenia, postarano się o wykonanie medalików według wzoru wskazanego przez św. Katarzynę. Dalsze wydarzenia udowodniły prawdziwość zeznań św. Katarzyny, gdyż ludzie przyjmujący medaliki ze czcią dla Matki Najświętszej i dla zaskarbienia sobie Jej opieki, doznawali nadzwyczajnych łask. Wiele osób odzyskało zdrowie. Szczególnie jednak dużo było nawróceń. Najgłośniejszym stało się nawrócenie Żyda Alfonsa Ratisbonne w Rzymie w styczniu 1842 r. Ze względu na liczne i wyjątkowe cuda, jakie Niepokalana zdziałała przez ten medalik, zaczęto nazywać go powszechnie Cudownym Medalikiem. Władze kościelne zatwierdziły tę nazwę. Papież Leon XIII dekretem z dnia 23. lipca 1894 r. pozwolił Zgromadzeniu Księży Misjonarzy na Oficjum brewiarzowe i Mszę św. o objawieniu Najświętszej Dziewicy, wyznaczając święto Niepokalanej Cudownego Medalika na dzień 27. listopada.
Przepraszam-pisząc nasze-miałam na myśli,że polskie , w Polsce tak nazywane. Długo trwałam w przekonaniu,że to od koloru szat-mylnym bardzo. W Nowym Saczu nie ma tych sióstr, są w Piwnicznej. W Warszawie na Tamce mają swój dom z nowicjatem, piękny ogród za wysokim murem.
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
