WysĹany: 13 Luty 2014, 20:13 Czytania-PIĄTEK-14.02-Św.św.Cyryla i Metodego patronów Europ
Piątek, 14 LUTEGO 2014
Święto świętych Cyryla, mnicha, i Metodego, biskupa, patronów Europy
(Dz 13,46-49)
Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi. Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju.
(Ps 117,1-2)
REFREN: Idźcie i głoście śwaitu Ewangelię
Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.
(Łk 10,1-9)
Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.
................................
www.mateusz.pl/czytania
Jak przykro kiedy sami swoi odrzucaja czlowieka i Slowo Boze, kiedy dziela ich niechec i nienawisc do siebie. Lepiej wtedy zwrocic sie do pogan.
"Pokoj temu domowi"-jakie to piekne pozdrowienie. Niech pokoj bedzie w naszym domu i w naszych sercach. Zostalismy wybrani do zniwa i choc jest nas malo musimy siac, nawet gdy grunta nasze marne. Bradzo podobaly mi sie slowa o. Adama Szustaka z ostatniej homili, w ktorej poiwedzial, ze sol ziemi, ze wybrani przez Chrystusa to cos co wydobywa smak z potrawy, ale cos czego nie widac, co sie nie rzuca w oczy, ani sie nie narzuca. Rownoczesnie mowil o potrzebie bycia szczerym, o przyznawaniu sie do swojej grzesznosci, bo Bog nie chce abysmy jako chrzescijanie byli cukierkowi, lecz prawdziwi.
Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.
Kazdy apostol jest wybrany przez Pana i poslany aby isc przed Nim gloszac bliskosc Krolestwa Bozego, majac za cale wyposazenie apostolskie pokoj Chrystusa. Jako znak calkowitego oddania sie lasce Bozej, nie powinien zabiegac o ubior i inne sprawy zwiazane z codzienna egzystencja, a koncentrujac sie calkowicie na gloszeniu dobrej nowiny o rychlym nadejsciu Krolestwa Bozego, dawac tego znaki poprzez uzdrawianie chorych ktorzy stana na jego drodze.
Gloszenie slowa Bozego nigdy nie powinno byc narzucanim go nikomu, nie powinno przybierac formy propagandowej ani nie stanowic indoktrynacji.
Genialne wydają mi się zalecenia Jezusa wyprawiającego w świat Apostołów. Są one aktualne również dzisiaj. Ubóstwo i małość środków, zamieniona ewentualnie, co wcale nie łatwiejsze na wielką wolność wewnętrzną wobec tego co się posiada, zaufanie, że to Pan działa i , że to Jego , a nie moja- Moc i Misja przemieniają świat- są podstawą apostolstwa. Takie podejście zakłada wielką wiarę i ufność u samego głoszącego, co jest niezwykle istotne, bo tylko głoszenie Pana płynące z wypełnionego wiarą i ufnością serca -jest autentyczne i ma sens. Ono warunkuje spójność pomiędzy głoszeniem i życiem i sprawia, że słowa i cała osoba głoszącego- stają się przekonujące.
To głoszenie przez apostołów, misjonarzy miało i ma trafiać do naszego serca, by zmieniać je z kamiennego w 'serce z ciała', a dzięki temu może się zmienić tez wszystko wokół nas i będziemy mogli żyć w prawdziwej wolności. ,Żywe i skuteczne jest Słowo Boże i przenika jak miecz obosieczny,.
(Trudno mi pisać przez komórkę . )Misjonarze, u których jesteśmy weekendowe chwala Pana spod baobabow, w górskiej okolicy.
Podoba mi się Alino jak wskazujesz fundament, na którym ma oprzeć się posłany. Myślę o jeszcze jednym wymiarze tego posłania: To rozpoznanie miejsca dokąd Pan nas posyła. To wbrew pozorom wcale nie jest takie łatwe, a w mojej ocenie może być czasem trudniejsze od tego pierwszego. Bo wobec mnogości potrzeb zawsze istnieje pokusa, że wybierzemy ten "lżejszy" obszar. Powiemy sobie, że moje posłanie będzie polegało właśnie na tym, a nie czym innym. Tam to ja jeszcze nie pójdę bo to przerasta moje siły. Jeszcze do tego nie dorosłem/dorosłam (pisałem niedawno o wieku dziecięcym wiary) Jak daleko nam jeszcze do Pawła, który w którymś ze swoich listów pisał, że zawsze starał się iść na "ugory", a nie tam gdzie ziemia juz była dobrze uprawiona. Zapewne w jakiś sposób te dwa wymiary posłania, ten, o którym pisałaś Alino i miejsce posłania przenikają się. Ale bez ich pełni to nasze posłanie może być zwyczajnie kulawe.
Miejsce posłania, tak jak wszystko inne w życiu wymaga rozeznania. Do tego konieczna jest pewna uważność w życiu, dostrzeganie znaków, które często są po prostu tak, a nie i inaczej układającym się splotem wydarzeń,pokój i wewnętrzna wolność w stosunku do tego co nas spotyka, ale także pokora i patrzenie na siebie , swoje uwarunkowania i możliwości w pewnej prawdzie.
Nieraz potrzeba czasu , żeby pewne rzeczy zobaczyć jaśniej i nabrać jakiejś pewności. Gdy człowiek żyje wiarą i modlitwą, Pan nie pozostawia jego pytań bez odpowiedzi, ale rzadko ma się w życiu tyle światła, żeby dostrzec wiele od razu. Zazwyczaj tego światła wystarcza, aby jasny stał się kolejny krok.
A ja zaczynam sie bac rozeznawania, bo widzialem zbyt duzo jego ekscesow, gdzie rozeznawano latami zamiast zaczac budowac, rozeznawania dla przyjemnosci rozeznawania, za migania sie przed podjeciem decyzji, za dodania sobie waznosci, jak ten uczony w Prawie ktory "rozeznawal" ktore przykazanie jest najwazniejsze i nic nie wyszlo z jego rozeznawania, bo jak sie okazalo, ze milosc, to mial nastepny przedmiot rozeznania - kto jest moim bliznim itd. Oczywiscie nie jestesm przeciwko rozeznawaniu, jakem syn Iganecego , oczywiscie tego z Loyoli, mowie o ekscesach. Byc moze, ze w tym gronie takie gadanie nie jest potrzebne, a wiec sorry.
To ciekawe... właśnie mi się wydawało, że Ojciec jest w trakcie rozeznawania różnych rzeczy...
No chyba, że to się jakoś inaczej nazywa, albo ja czegoś nie kapuję.
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
