nasz DOM

[ZoRo]

WELKI CZWARTEK...Có¿ Ci moge podarowac w Twoim Dniu, nasz Kap³anie, Abuno Drogi? Spróbujê i w tym Dniu - ustanowienia Sakramentów Eucharystii i Kap³añstwa, jeszcze raz, wspólnie z DOMOWYMI Przyjació³mi, kontemplowaæ NIESKOÑCZON¡ MI£O¦Æ I PIÊKNO WSZECHMOCNEGO BOGA oraz drogi, które ku Niemu prowadz±, a o ktorych opowiadasz nam swoj± Poezj±, Kochany X.Zygmuncie...Wielki Bo¿e, prowad¼, strze¿ i nieustannie nam wszystkim b³ogos³aw - ca³ym sercem Ciebie proszê...

szczê¶liwy

najpierw my¶la³em kolekcjonowaæ
wszystkie trofea
najwiêksze jakie tylko ¶wiat
zaoferowaæ cz³owiekowi mo¿e
potem postanowi³em oddaæ je wszystkie
co do jednego
Tobie Wszechmocny Bo¿e
w pokutnej procesji
tryumfalnego pochodu
zdobywców nieba
w aureole zdobny i w z³ot± koronê
teraz
w pustej kaplicy
przed Twoim o³tarzem stojê
z kromka Chleba i ta odrobina Wina
które nie nale¿± do mnie
szczê¶liwy
bo wiêkszego szczê¶cia nie ma
ani¿eli szczê¶cie Twoje

Pozdrowienia

najserdeczniejsze pozdrowienia Panie
dla Ciebie rozsiewam
po pachn±cych maciejk±
¶cie¿kach klasztornego ogrodu
krok po kroku
wzd³u¿ p³otu z dzikich winogron
szeptem – w mrocznej altanie
zbieram je w mistyczny bukiet
który potem na o³tarzu stanie
niezauwa¿ony wprawdzie
podczas uroczystej sumy
ale Tobie mi³y - bo¶ Ty wcale
nie huczny t³umny i okropnie du¿y

Ziarno s³owa

da³e¶ mi je do rêki
mogê siê nim bawiæ
mogê je zmarnowaæ
mo¿e siê we mnie zakorzeniæ
mo¿e siê rozrosn±æ
zakwitn±æ
owocowaæ
zasiane prze Ciebie
we mnie przed wiekami
wczoraj

To nic

to nic
to tylko szczê¶cie
ta moja samotno¶æ
bo Twoje nadej¶cie
ju¿ jest obecne
ale siê jeszcze
przede mn± chowa
to nic
to tylko szczê¶cie
ta droga

Z Tob±

kocham Ciebie
chocia¿ wcale nie wiem
czy ja rzeczywi¶cie kochaæ umiem
specjalnie siê tym jednak nie przejmujê
wiem ¿e i tak mnie rozumiesz
z Tob± l¿ej mi na duszy
i nieporównanie lepiej ¿yæ na ¶wiecie

znowu ¿yjê

niech siê znów rodzi we mnie
niech siê rozwija nadzieja
otworzy³em jej na o¶cie¿
wszystkie drzwi i wszystkie okna
niech wchodzi przez nie
niech mnie nawiedza
w swe piêkno
nich mnie spowija

chory by³em z w³asnej winy
znowu ¿yjê z woli nieba
i … niech ¿yje we mnie
nadzieja

poezja

poezja jest jak mi³o¶æ
a mo¿e w ogóle sztuka jest taka
nie obchodzi j± poklask i uznanie ¶wiata
wystarczy jej jeden cz³owiek
kochaj±cy szczerze
¿eby wype³niæ misjê
do której zosta³a powo³ana
a nawet je¶li nie znajdzie
tego cz³owieka
bêdzie kochana
przez Tego który sam
jest poezj± i sztuk± kochania
w Nim znajduj±c swoje spe³nienie

Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego

[Giga]

Bo wiêkszego szczescia nie ma ani¼eli szczescie Twoje