nasz DOM

Abuna Zygmunt · Abuna Zygmunt Miejscowosc: Aleppo

Zwiastowanie pod d�bami Mamre

Mija� kolejny dzie�, kolejnego lata sp�dzanego w Kanaanie. Abraham by� stary. Sto lat to szmat czasu i ile prze�y� ! Sara by�a w s�siednim namiocie, jak przed ich za�lubinami. U�miechn�� si� gorzko na t� my�l, chyba dlatego, �e przez te wszystkie lata czekali na potomka i niestety, Sara by�a bezp�odna. Tak na prawd� jednak, Abraham odgania� od siebie inn� natr�tn� my�l, ale ona ci�gle uparcie powraca�a mu do g�owy: Sara jest bep�odna, czy on nie umia� w�a�ciwie zrozumie� Boga ? Ale przecie� B�g mu wyra�nie obieca�, �e b�dzie mia� potomstwo tak liczne jak piasek morski. Dobrze wiedzia�, �e jest to tylko spos�b m�wienia, �e nie mo�e mie� a� tyle dzieci, ale ani jednego syna? Przecie� B�g jest zawsze prawdom�wny! Co si� zatem zdarzy�o? Mo�e on w czym� Jego zawi�d�? Mo�e nie poszed� za tym czego On od niego oczekiwa�? Mo�e jego syn kt�rego mia� z niewolnica Hagar by� wykroczeniem przeciwko s�owu obietnicy? Mo�e trzeba by�o czeka�, a nie samodzielnie pr�bowa� u�o�y� sobie �ycie, zast�puj�c w tym Boga i zapewniaj�c sobie potomka z m�odej niewolnicy, kt�r� mu wyznaczy�a Sara i przyj�a od niej Izmaela, w dniu jego narodzin, jako jej prawdziwego syna?
Rozmy�lanie Abrahama dziwnie ��czy�o si� z muzyk� upalnego lata, z najgor�tsz� por� dnia, kiedy powietrze przygwo�d�one upa�em jest nieruchome, li�cie d�bowe wygl�daj� jak martwe, a po spalonej na popi� drodze nikt nie chodzi. Cala przyroda , w tym skwarze, oczekuje przesilenia, to znaczy zej�cia s�onecznej kuli z niebosk�onu a� po horyzont ziemi. Wtedy zrobi si� ch�odniej i wieczorny wiatr o�ywi wszystko doko�a.
W tej g�uchej, upalnej ciszy s�ycha� by�o tylko cykanie jakiego� szczeg�lnie upartego �wierszcza, kt�ry nie rezygnowa� ze swej solowej partii, ci�gle powtarzaj�c te same frazy. Brzmia�y one w uszach Abrahama jak p�acz�cy flet, tym bardziej wyrazisty, �e cisza by�a przejmuj�ca. Przywo�ywa� mu na my�l smutny refren jego �ycia, kt�ry nieustannie �piewa�a w nim dusza: kiedy si� spe�ni Bo�a obietnica. Abraham mimo swego wieku i mimo wszystkich rozczarowa� jakie mu zgotowa�o �ycie, pomimo wszystko , ci�gle jeszcze oczekiwa� �aski od Pana. Dla niej zostawi� przecie� wszystko opuszczaj�c Charan: sw�j kraj, swoich krewnych, swoja tera�niejszo�� , przesz�o�� i plany kt�re mia� na przysz�o��. Uwierzy� obietnicy, �e w ziemi w kt�rej B�g mu wska�e zbuduje sw�j dom …
Przyw�drowa� tutaj , przeszed� wzd�u� i wszerz krain� Kanaanu, by rozbi� swoje namioty w Mamre, pod d�bami. Nie by� on jednak taki jak inni mieszka�cy tej ziemi. R�ni� si� od nich . Oczywi�cie, na zewn�trz by� taki jak wszyscy. R�nica dotyczy�a jego duszy. Abraham bowiem ca�e �ycie nie przestawa� oczekiwa� spe�nienia si� Bo�ej obietnicy. Czeka� nawet wtedy, gdy jego nadzieja wydawa�a si� by� ju� ca�kowicie na przek�r nadziei, to znaczy zdrowy rozs�dek m�wi� , �e pr�ne jest dalsze oczekiwanie. Jego wiara w spe�nienie si� nadziei by�a niezachwiana. Nikomu o tym nie m�wi�. To by�a sprawa pomi�dzy nim a Bogiem. Tylko Sara wiedzia�a , co kryje si� w jego duszy i dlaczego jest taki ma�om�wny. Bola�o j� r�wnie� jego samotne zamy�lenie i jego siedzenie , w upalny dzie� u wej�cia do namiotu, jak gdyby kogo� oczekiwa�. Co jeszcze mog�o si� zdarzy� w ich starczym �yciu ? Czy mog�a by� dla nich jaka� inna pociecha, ani�eli spokojna staro�� i spokojna �mier�?
Gdy spostrzeg� trzech ludzi id�cych droga, w oddali, drgn�o w nim serce. Nagle si� o�ywi�. Wsta� z maty na kt�rej siedzia� i nie poprawiaj�c zawoju kt�ry mia� na g�owie, ruszy� im naprzeciw. Zwolnil, dopiero wtedy, kiedy by� ju� zupe�nie blisko. Sk�oni� si� przed nimi do ziemi i nie kryj�c wzruszenia, bardzo serdecznie ich prosi�, aby przybyli do niego, do domu, pod d�by.
Szed� wyprostowany , uroczystym krokiem, wysuni�ty troch� do przodu, dzi�kuj�c Bogu za to, �e b�dzie m�g� ich ugo�ci�. Sara widzia�a to wszystko przez szpar� w namiocie i nie mog�a si� nadziwi� jego go�cinno�ci , kt�ra przerasta�a zwyczajny obyczaj. Abraham zatroszczy� si� o wszystko. Najpierw przyni�s� wod�, aby mogli si� obmy� i od�wie�y� sobie stopy, zm�czone w�dr�wk� po stepowej drodze , a potem poszed� przygotowa� im posi�ek. Najczystszej m�ki u�y� do upieczenia podp�omyk�w i najpi�kniejsze ciel� da� s�ugom do oprawienia , aby nim uraczy� go�ci. Mia� dziwne uczucie, ze nie jest ich godna �adna ofiara, zupe�nie jakby sk�ada� j� Bogu.
Abraham ca�y czas sta� przed nimi w nabo�nym skupieniu i patrzy� jak jedz�, gotowy w ka�dej chwili do nast�pnej us�ugi . Czu� si� szcz�liwy. Smutny flet przesta� gra� swoje sm�tne refreny. Jakie� podnios�e hymny zacz�y brzmie� w jego duszy . Abraham pami�ta� je dobrze. By�y to te same hymny kt�re oczarowa�y jego dusz� gdy nosi� si� z zamiarem opuszczenia swojego kraju i udania si� do ziemi obiecanej mu przez Boga i wskazanej mu przez Niego dla wybudowania domu. Zupe�nie nie dziwi� si� temu, �e raz widzi ich trzech ucztuj�cych, a drugi raz by� to tylko jeden m�czyzna o szlachetnym wyrazie twarzy i �yczliwym, niemal dzieci�cym spojrzeniu. Jego �yczliwo�� nie kojarzy�a si� w �adnym wypadku ze s�abo�ci� , ale wprost przeciwnie, jego spojrzenie zdradza�o wielk� moc, kt�ra dlatego , �e nie ba�a si� nikogo i niczego , wydaw�a si� dzieci�c�.
Ko�cz�c wizyt� , go�cie dzi�kowali za przyj�cie, ale Abraham nawet nie musia� s�ucha� ich s��w. Jego serce wiedzia�o, nie wiadomo sk�d i nie wiadomo jak, �e spe�ni�a si� Bo�a obietnica. Jego namiot pod d�bami Mamre sta� si� w oczywisty spos�b prawdziwym domem. On za� , stary cz�owiek, Abraham, przesta� by� tylko posiadaczem obietnicy, ale sta� si� jej uczestnikiem i wykonawc� . Sta� si� , dzi�ki niej, zwi�zany intymnie z Bogiem, jako wyraziciel Jego ojcostwa, kt�re spe�ni�o si� w nim. Nie w�tpi� ani przez moment, �e w nast�pne lato, w tym w�a�nie namiocie gdzie byli teraz, b�dzie le�a�o obok nich, obok niego i Sary, na macie, ich d�ugo oczekiwane dziecko.