Wspomnienie bł. Marii Teresy Ledóchowskiej, dziewicy
(Rdz 28,10-22a)
Kiedy Jakub wyszedłszy z Beer-Szeby wędrował do Charanu, trafił na jakieś miejsce i tam się zatrzymał na nocleg, gdyż słońce już zaszło. Wziął więc z tego miejsca kamień i podłożył go sobie pod głowę, układając się do snu na tym właśnie miejscu. We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy wchodzili w górę i schodzili na dół. A oto Pan stał na jej szczycie i mówił: Ja jestem Pan, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymają błogosławieństwo przez ciebie i przez twych potomków. Ja jestem z tobą i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję. A gdy Jakub zbudził się ze snu, pomyślał: Prawdziwie Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem. I zdjęty trwogą rzekł: O, jakże miejsce to przejmuje grozą! Prawdziwie jest to dom Boga i brama do nieba! Wstawszy więc rano, wziął ów kamień, który podłożył sobie pod głowę, postawił go jako stelę i rozlał na jego wierzchu oliwę. I dał temu miejscu nazwę Betel. - Natomiast pierwotna nazwa tego miejsca była Luz. Po czym złożył taki ślub: Jeżeli Pan Bóg będzie ze mną, strzegąc mnie w drodze, w którą wyruszyłem, jeżeli da mi chleb do jedzenia i ubranie do okrycia się i jeżeli wrócę szczęśliwie do domu ojca mojego, Pan będzie moim Bogiem. Ten zaś kamień, który postawiłem jako stelę, będzie domem Boga.
(Ps 91,1-4.14-15)
REFREN: Tobie, mój Boże, ufam całym sercem
Kto się w opiekę oddał Najwyższemu
i mieszka w cieniu Wszechmocnego,
mówi do Pana: „Tyś moją ucieczką i twierdzą,
Boże mój, któremu ufam”.
Bo On sam cię wyzwoli z sideł myśliwego
i od słowa niosącego zgubę.
Okryje cię swoimi piórami,
pod Jego skrzydła się schronisz.
„Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie,
osłonię go, bo poznał moje imię.
Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham
i będę z nim w utrapieniu”.
(2 Tm 1,10b)
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię,
(Mt 9,18-26)
Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik /synagogi/ przyszedł do Niego i, oddając pokłon, prosił: Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie . Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim. Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Jezus obrócił się, i widząc ją, rzekł: Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.
Jakub daje Bogu zadanie do wykonania i jeżeli sprawdzi się On jako Bog, wtedy nim będzie dla niego. JAKA TO BUDZI W TOBIE REAKCJE?
Jakub jest dziedzicem obietnicy danej przez Boga jego przodkom, Abrahamowi i Izaakowi. Spelnienie obietnicy Bozej to historia wzrostu i podazania do Boga przez kolejne pokolenia.
Wizja drabiny sięgającej nieba i Boga przemawiającego z jej szczytu jest zapowiedzia krzyza Chrystusowego, który jest prawdziwym mostem pomiedzy niebem i ziemia. Chrystus jest naszym osobistym, naszym wspólnotowym i naszym uniwersalnym pojednaniem i jednością Bogiem.
Obietnica dana jest biednemu człowiekowi, który ucieka przed zemsta brata, majacym kamien pod glowa zamiast poduszki i lezacym na golej ziemi. Ta ziemia ma się stac jego królestwem, a kamien swiatynia Boga, który mu te obietnice złożył.
Bog jest obecny, ale człowiek zaaferowany swoimi sprawami Go nie widzi. Bog prowadzi i chroni swoich wybranych i w tym objawia się człowiekowi Jego boskość.
Tak gdzie Bog objawia się człowiekowi, tam jest Brama Niebios i tam jest - chociażby tylko chodzilo o kamien który służył do położenia noca na nim glowy – Dom Bozy.
Kobieta stala się zdrowa „od chwili’ kiedy Jezus powiedział do niej „Ufaj corko! Twoja wiara cie ocalila”, a nie tylko od dotkniecia się fredzli Jego plaszcza. Slowo Boze jest koniecznym elementem pelnego uzdrowienia. Jest to Slowo stworcze i zbawcze zarazem. Jest to wyraz miłości osobistej Chrystusa do konkretnego czlowieka. W tym tez cala sila przemieniajaca rekolekcji.
Wiara czyni cuda. Jezus nieustannie do niej zacheca. Jaka to piekna funkcja : prowadzic Chrystusa do domu który oczekuje Jego dotyku uzdrowienia, czy wrecz przywrocenia do zycia.
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
