Strona Główna nasz DOM
www.netparafia.pl

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UĹźytkownicyUĹźytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  Chat

Poprzedni temat «» Następny temat
Jak uzyskać odpust zupełny w 100. rocznicę objaw. Fatimskich
Autor Wiadomość
ZoRo


Miejscowosc: Warszawa
Wysłany: 3 Listopad 2017, 15:41   Jak uzyskać odpust zupełny w 100. rocznicę objaw. Fatimskich

https://www.deon.pl/relig...fatimskich.html
3 sposoby, jak uzyskać odpust zupełny w 100. rocznicę objawień Fatimskich

W jubileusz 100-lecia objawień Matki Bożej Fatimskiej w Portugalii papież Franciszek postanowił przyznać odpust zupełny przez cały rok, który rozpoczął się 27 listopada 2016 r. i zakończy się 26 listopada 2017 r. W jaki sposób można go uzyskać?

Mamy dla was trzy wskazówki:

1. Odbycie pielgrzymki do sanktuarium

Pierwszym z trzech sposobów jest pielgrzymka do Portugalii oraz uczestniczenie w celebracji i modlitwie do Najświętszej Dziewicy. Maryja w trakcie swoich objawień prosiła, by ludzie modlili się na różańcu w intencji pokoju i nawrócenia grzeszników.



To orędzie jest skierowane do wszystkich chrześcijan i wciąż pozostaje aktualne, aż do jego wypełnienia.


2. Modlitwa przed jakąkolwiek figurą Matki Boskiej Fatimskiej


Drugi sposób odnosi się do wiernych, odwiedzających z oddaniem figurę Matki Boskiej Fatimskiej, która jest wystawiona do publicznej modlitwy w kościele lub we właściwym miejscu w dniach rocznicy objawień, 13-go dnia każdego miesiąca od maja do października (2017 r.).



Wszystko co należy wiedzieć o figurze Matki Bożej z Fatimy >>



Jeśli chodzi o ten drugi sposób, rektor Fatimskiego Przybytku powiedział, że wizyta w sanktuarium Matki Bożej "niekoniecznie dotyczy tylko Fatimy lub wyłącznie Portugalii", ale pielgrzymkę można zrobić do jednego z sanktuariów znajdujących się na całym świecie.


Ci, którzy pragną dostąpić odpustu zupełnego, muszą również odmówić "Ojcze nasz", Credo i zwrócić się do Matki Boskiej Fatimskiej.


3. Modlitwa osób w podeszłym wieku i upośledzonych


Trzeci sposób na uzyskanie odpustu zupełnego dotyczy osób, które ze względu na wiek, chorobę lub inną poważną sprawę nie mogą się poruszać.



Ci ludzie mogą się pomodlić przed dowolną figurą Matki Bożej Fatimy i muszą duchowo połączyć się z obchodami jubileuszowymi w dniach objawień.



Muszą też "ofiarować miłosiernemu Bogu, przez Maryję, ich modlitwy i cierpienia lub poświęcenia, które czynią w swoim życiu".


Jeśli w waszym środowisku otoczeniu są takie osoby, zadbajcie o to, by nie czuły się w tych dniach samotne. Jest to dobra okazja do spełnienia uczynku miłosierdzia względem drugiego.



Oto, co naprawdę wydarzyło się w Fatimie >>



Aby otrzymać odpust zupełny, wierny musi również spełniać zwykłe warunki: przystąpić do Sakramentu pokuty i pojednania oraz Komunii św., być wewnętrznie odłączonym od grzechu i modlić się w intencjach Ojca Świętego.
 
 
ZoRo


Miejscowosc: Warszawa
Wysłany: 3 Listopad 2017, 15:49   

https://opoka.org.pl/biblioteka/T/odpusty_promic.html
O ODPUSTACH
Mnich Benedyktyn

fragment książki

Wstęp

Czym są odpusty? Czy dzisiaj mogą jeszcze zainteresować wiernych? Czy są równoznaczne z jakimś targowaniem się, ze świętością po obniżonej cenie? A może wprost przeciwnie, są po to, by dynamizować nasze życie duchowe. Co zatem należy zrobić, by je uzyskać?

Ta książeczka wyjaśnia, czym jest odpust, ukazuje prawdy ewangeliczne, do których odwołuje się Kościół ofiarowując nam ten dar, oraz przedstawia duchowe wartości, jakie stają się udziałem człowieka, który z niego korzysta. Mówi też o warunkach wewnętrznego przygotowania, jakie są wymagane, aby ten dar otrzymać.

Niniejsze opracowanie zostało oparte na oficjalnych dokumentach Kościoła. Mamy nadzieję, że forma pytań i odpowiedzi, jaką przyjęliśmy, ułatwi Czytelnikowi zrozumienie i przyswojenie sobie trudnych niekiedy pojęć i treści związanych z odpustem.
CZĘŚĆ 1
czym jest odpust ?
1. Odpust: co oznacza to słowo?

W świecie starożytnym, nawet pogańskim, słowo „odpust” oznaczało między innymi amnestię i przebaczenie. Język chrześcijański stopniowo nadał mu bardziej ścisłe znaczenie.
2. Co to jest odpust?

„Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy” (KKK 1471). Darowanie kary może być pełne (czyli całkowite) albo tylko częściowe.
3. Kiedy w Kościele pojawił się odpust?

W obecnej formie odpust pojawił się dopiero w XI wieku jako wynik rozwoju praktyki pokutnej Kościoła, istniejącej od jego początku.
4. Jak to było w przeszłości?

Od samego początku swojego istnienia Kościół otrzymał władzę odpuszczania nie tylko grzechu, ale również kary za odpuszczony grzech (władza kluczy). Te kary zna tylko Bóg, ale dla zadośćuczynienia Kościół nakłada na skruszonych grzeszników trud pokuty.

W starożytnym Kościele pokuta, zakładająca wcześniejsze indywidualne wyznanie win, była publiczna i nieponawialna. Często była nią pielgrzymka pokutna.

Podejmowanie aktów pokutnych działań jest wymagane od wszystkich winowajców. Pojawiają się jednak ustępstwa. Zdarza się, że na ostateczne udzielenie „pokoju”, nie czeka się do całkowitego wypełnienia pokuty: tak dzieje się przede wszystkim w przypadku bezpośredniego zagrożenia śmiercią lub w niebezpieczeństwie krwawych prześladowań, ale także wówczas, gdy grzesznik prosi o przywrócenie na łono Kościoła po tym, jak popadł w herezję. Godne podkreślenia jest to, że Kościół zgadzając się na darowanie kar, nie przesądza o przyszłym Bożym osądzie: (…)

Pod koniec VII wieku papieże i biskupi widząc, że lud z coraz większą niechęcią przyjmuje surowe pokuty, praktykowane od zarania Kościoła, zaczynają upoważniać ludzi do „wykupywania się” od niej za cenę innych dobrych uczynków. W ten sposób pojawiają się częste w Średniowieczu „wykupienia”, w których nie chodzi tylko o złagodzenie kary, a zamiast długotrwałych postów przewidzianych kanonami, odmawia się psalmy i rozdaje jałmużnę ubogim. Kiedy Sobór Laterański IV (1215 r.) prawnie nakazuje indywidualną spowiedź, wymagana pokuta staje się symboliczna. Akcent pada teraz na osobiste wyznanie grzechu. Rozgrzeszenie to udzielenie przebaczenia za grzechy, ale zazwyczaj nie usuwa ono całej kary doczesnej, zaciągniętej przez grzech. Odpust umożliwia darowanie pozostałej kary.
5. Na czym polega różnica między odpustem a łaską darowanej kary?

Warunki wymagane do uzyskania odpustu są niewspółmierne do wielkości darowanej kary, czyli do uzyskania jej „odkupienia”.

Z biegiem lat biskupi doszli do przekonania, że wobec kary, która ma być zgładzona, to, co nakazują wiernym, jest wręcz znikome. W ten sposób w XI wieku narodziła się idea pewnego rodzaju „społecznej” rekompensaty czynionej przez Kościół, która mogłaby działać na korzyść jego grzesznych dzieci.
6. Do jakiej rzeczywistości odwołuje się ta idea?

Do prawdy, która mówi, że ochrzczeni są członkami Ciała, którego Głową jest Chrystus. Św. Paweł pisze: „Wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami” (Rz 12,5); i gdzie indziej dodaje: „Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe” (Ga 6,2). Cóż to za brzemiona, jeśli nie przede wszystkim kara, jaką trzeba wycierpieć za grzechy? Złączeni więziami miłości, członkowie Chrystusa niosą pomoc sobie nawzajem tak, że jeśli jeden z nich z jakiegoś powodu cierpi, inni także biorą część tego cierpienia na siebie (por. 1 Kor 12,24-26).
7. Jakie praktyki pierwszych wieków były zapowiedzią wspomnianej idei rekompensaty społecznej?

Już od III wieku istniał zwyczaj wręczania znaku, który można by określić jako „karta pokoju”. Podczas prześladowań zdarzało się, że ktoś, kto padł ich ofiarą, przed śmiercią przekazywał ten znak innemu chrześcijaninowi, któremu na jego mocy ksiądz lub biskup mógł udzielić darowania kary doczesnej za grzechy (lecz najpierw musiały one zostać mu odpuszczone). Mowa tutaj o starożytnej praktyce pojednania z Kościołem w imię męczenników.
8. W jakim sensie wspomniana praktyka stanowi zapowiedź rozumienia dzisiejszych odpustów?

Prośba o odpuszczenie kary w imię męczenników zakłada, że wierni w ich ofierze, jaką składali z życia, dając tym świadectwo swojej wiary, widzieli przeobfite źródło zasług, którymi mogą dysponować na rzecz grzeszników, pragnących spłacić doczesny dług za swoje winy.

Napotykamy tutaj pierwociny tego, co później zostało nazwane „społecznym skarbcem Kościoła”. Na skarbiec ten składają się wszystkie zasługi Chrystusa i świętych, a klucz do niego mają pasterze Kościoła. Więcej o tym mówi punkt 42. i następne.
CZĘŚĆ 2
zrozumieć wartość odpustu
9. Dlaczego odpust zupełny jest tak wielkim darem?

Ponieważ gdyby wierny zmarł zaraz po uzyskaniu tego odpustu, natychmiast zostałby dopuszczony do oglądania Boga w niebie – co jest celem naszego życia – bez przechodzenia przez czyściec 1. Dlatego właśnie jest tak wielkim darem i godnym pragnienia.
10. Co objawia nam dar odpustu?

„Objawia się w nim pełnia miłosierdzia Ojca, który wszystkim wychodzi naprzeciw ze swą miłością”, powiedział papież Jan Paweł II z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 (IM 9).
11. Co stanowi istotę daru odpustu?

„Punktem wyjścia do zrozumienia istoty odpustu jest bogactwo Bożego miłosierdzia, które objawiło się w krzyżu Chrystusa. Ukrzyżowany Jezus jest wielkim «odpustem» ofiarowanym przez Ojca ludzkości jako przebaczenie win i zaproszenie do synowskiego życia (por. J 1,12-13) w Duchu Świętym (por. Ga 4,6; Rz 5,5; 8,15-16)” (AG 2).
12. Czy potrzebny jest nasz udział, aby ten dar otrzymać?

„Jednakże dar ten, zgodnie z logiką przymierza, które stanowi centrum całej ekonomii zbawienia, nie może do nas dotrzeć, jeśli my sami go nie przyjmiemy i nań nie odpowiemy” (AG 2).
13. Co wynika dla nas z logiki pojednania z Bogiem?

„Pojednanie z Bogiem, które z jednej strony opiera się na bezinteresownym i obfitym miłosierdziu, z drugiej oznacza żmudny proces, w którym człowiek uczestniczy przez swój osobisty wysiłek” (AG 2).
14. W jaki sposób realizuje się to w praktyce?

„Aby uzyskać przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie, ów proces musi znaleźć swoje uwieńczenie w sakramencie pokuty, ale trwa on również po zakończeniu jego celebracji” (AG 2), przez odnowiony sposób życia, polegający na naśladowaniu życia Chrystusa i świętych.
15. Czego uczy Katechizm na temat odpustów?

„Nauka o odpustach i jej praktyczne zastosowanie w Kościele ściśle łączą się ze skutkami sakramentu pokuty” (KKK 1471).
16. Na czym polega ten związek?

Zazwyczaj sakrament pokuty nie usuwa wszystkich kar zaciągniętych przez grzech, podczas gdy odpust „jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy” (KKK 1471) przez ten sakrament.
17. Dlaczego za grzech należy się kara?

Ponieważ grzech sprawia, że człowiek staje się dłużnikiem; zaciąga dług zawsze wobec Boga i często wobec ludzi. Jezus pokazuje nam tę sytuację w słowach modlitwy Ojcze nasz: „i przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili” (Mt 6,12). Mówi tu o winie, lecz w innym miejscu używa zamiennie pojęcia winy i grzechu (por. Łk 13,2.4).

(…)
CZĘŚĆ 3
warunki uzyskania odpustu zupełnego
71. Co trzeba zrobić, żeby otrzymać odpust zupełny?

Aby uzyskać odpust zupełny, trzeba (por. EI 20,1):

wprowadzić swoją duszę w stan „pełnego przygotowania”, czyli nie tylko być w stanie łaski uświęcającej, ale również nie mieć żadnego przywiązania do grzechu, nawet powszedniego;

spełnić „uczynek związany z odpustem”;

spełnić „trzy warunki”, czyli:

– odbyć spowiedź sakramentalną,

– przyjąć komunię eucharystyczną,

– odmówić modlitwę w intencjach – Ojca Świętego.
72. Co otrzymujemy od Boga w sakramencie pokuty i pojednania?

Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, aby wyznać swoje grzechy popełnione po chrzcie, otrzymują w tym sakramencie od Bożego miłosierdzia przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, który został zraniony ich grzechem i który miłością, przykładem, oraz modlitwami, pracuje nad ich nawróceniem (por. KKK 1422 i 1486).
73. Kiedy Pan Jezus ustanowił sakrament pokuty i pojednania?

Pismo Święte mówi: „Wieczorem owego pierwszego dnia (...) przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do Apostołów: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane» (por. J 20,19.22-23)” (KKK 1485).
74. Czy władza odpuszczania grzechów ma wymiar eklezjalny?

„Udzielając Apostołom swojej mocy przebaczania grzechów, Pan daje im również władzę jednania grzeszników z Kościołem. Ten eklezjalny wymiar ich zadania został wyrażony szczególnie w uroczystych słowach Chrystusa skierowanych do Szymona Piotra: «Tobie dam klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie» (Mt 16,19). «Ten zaś dar związywania i rozwiązywania, dany Piotrowi, udzielony został także Kolegium Apostołów pozostającemu w łączności ze swoją Głową» (KK 22; por. Mt 18,18; 28,16-20)” (KKK 1444).
75. Co w tym kontekście znaczą słowa „związać” i „rozwiązać”?

„Słowa związać i rozwiązać oznaczają: ten, kogo wy wyłączycie z waszej komunii, zostanie także wyłączony z komunii z Bogiem; a ten, kogo wy na nowo przyjmiecie do waszej komunii, Bóg również przyjmie do komunii ze sobą. Pojednanie z Kościołem jest nierozdzielnie złączone z pojednaniem z Bogiem” (KKK 1445).
76. Na czym polega wielkość władzy odpuszczania grzechów?

„Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?” (Mk 2,7). Jest to bardzo wielka władza, którą na mocy swojego Boskiego autorytetu Pan Jezus przekazuje swoim Apostołom, a poprzez nich biskupom i kapłanom, którzy będą po nich następować aż do skończenia świata (por. KKK 1441-1442).
77. Czym jest grzech?

„Grzech jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu; jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr. Rani on naturę człowieka i godzi w ludzką solidarność” (KKK 1849).

Grzech jest bowiem „nieposłuszeństwem człowieka, który nie uznaje – aktem swej wolności – panowania Boga w swym życiu, przynajmniej w określonym momencie, kiedy przekracza Jego prawo” (RP 14). „W tym, co się wydarzyło w Raju, występuje w całej swej powadze i dramatyczności to, co stanowi najbardziej wewnętrzną i mroczną istotę grzechu: nieposłuszeństwo wobec Boga, wobec Jego prawa, normy moralnej, którą dał człowiekowi, wpisując ją w ludzkie serce i potwierdzając oraz udoskonalając przez Objawienie” (RP 14).

„Grzech jest obrazą Boga: «Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobą» (Ps 51,6)” (KKK 1850).
78. Czy istnieje zło większe od grzech...
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Nie możesz ściągać załączników na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group