Urodził się 6 stycznia 1802 r. w Puech de Montgesty (Francja) w rodzinie, z której pochodziło trzech misjonarzy, dwie siostry miłosierdzia i jedna karmelitanka. Rodzice planowali, że jako pierworodny pozostanie na ojcowiźnie i będzie prowadził gospodarstwo. Kiedy jednak wysłano go do Montauban, aby zaopiekował się młodszym bratem, który miał się tam uczyć, Jan Gabriel postanowił, że zostanie misjonarzem. Dla człowieka wierzącego nic nie dzieje się przypadkiem, dlatego i w tak zrodzonym powołaniu trzeba dostrzec wolę Boga.
W 1818 r. wstąpił do Zgromadzenia Misji. Jan Gabriel otrzymał święcenia kapłańskie 23 września 1826 r. w kaplicy sióstr miłosierdzia w Paryżu. Parę dni wcześniej pisał do rodziny: Wkrótce Pan nałoży na mnie jarzmo kapłaństwa. Ten dzień będzie najważniejszy moim życiu. Po święceniach zlecono mu wykłady teologii w seminarium diecezjalnym w Saint-Flour. Równocześnie był przełożonym seminarium niższego. Później przeniesiono go do Paryża, gdzie spełniał obowiązki zastępcy dyrektora misjonarskiego Seminarium Internum (nowicjatu).
W 1830 r. święcenia kapłańskie otrzymał jego młodszy brat Ludwik i zaraz po nich wyjechał na misje do Chin. Nie osiągnął jednak nawet celu podróży. Zarażony malarią, zmarł na statku. Jan Gabriel powiedział o tym wydarzeniu: Ludwik rzucił się w morze i umarł jak męczennik. Równocześnie wyraził gotowość zajęcia miejsca brata. Stało się to możliwe w 1835 r. Rok czasu zajęła mu podróż oraz nauka języka chińskiego i zaznajamianie się z miejscowymi warunkami życia i obyczajami. Przez trzy następne lata (1836-1839) postępował za Chrystusem głoszącym Ewangelię ubogim. Odwiedzał wspólnoty chrześcijańskie w Henan i w Hubei. Ciągle jednak musiał się ukrywać przed władzami, bo w ich opinii był głosicielem niedozwolonej w Niebiańskim Imperium obcej religii.
Apostolska działalność wśród ubogich zakończyła się 16 września 1839 r. Zdradzony przez chrześcijanina, który porzucił wiarę, Jan Gabriel został aresztowany. Rozpoczęła się jego długa droga krzyżowa. Przetrzymywano go w więzieniach w Gucheng, w Xiangfan i w Wu-ch’ang. Był poddawany przesłuchaniom, różnego rodzaju upokorzeniom i torturom. Znosił wszystko z podziwu godnym spokojem. Nie zdradził nikogo z miejscowych chrześcijan, ani z misjonarzy. Nakłaniano go do podeptania krzyża na znak odstępstwa od chrześcijaństwa. Odrzekł wtedy: Wolę ponieść śmierć, niż zaprzeć się wiary. Następstwem tego było skazanie na śmierć. Zaraz po zatwierdzeniu wyroku przez cesarza, 11 września 1840 r. wyprowadzono go wraz z innymi skazanymi na wzgórze zwane „Czerwoną Górą”, potem odartego z szat zawieszono na szubienicy w kształcie krzyża i uduszono. Upodabniał się do Chrystusa w całym życiu i otrzymał łaskę zniesienia podobnej męki i śmierci. Chrześcijanie, narażając się na prześladowania, przenieśli jego ciało na cmentarz i pogrzebali w pobliżu grobu zamordowanego wcześniej misjonarza – Franciszka Regis Cleta. W 1858 r. przeniesiono je do Ningpo, a następnie do Paryża. Papież Leon XIII w 1889 r. zaliczył Jana Gabriela w poczet błogosławionych, a Jan Paweł II dnia 2 czerwca 1996 r. w poczet świętych. Jego liturgiczne wspomnienie wyznaczono na 11 września.
Przesłanie
Życie Jana Gabriela Perboyre’a potwierdza prawdę, że na mocy sakramentu chrztu wszyscy są powołani do głoszenia Ewangelii i do prawdziwej świętości.
W jego powołaniu nie było nic nadzwyczajnego, ale w codziennych wydarzeniach potrafił odczytywać znaki Bożej opatrzności i spełniać wolę Boga. Był wytrwałym i niestrudzonym pracownikiem w winnicy Pańskiej. Odznaczał się niezwykłą pracowitością i poczuciem obowiązku, cierpliwością i męstwem w pokonywaniu przeszkód.
Gdy doświadczał cierpienia, zwykł był mawiać, że wszelkimi siłami gotów jest nawet najbardziej stromą drogą wspinać się na szczyty wskazywane mu przez Opatrzność. Taka wierność przyjętym zobowiązaniom wiele kosztuje, ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony (Mt 10, 22).
Całe życie Jana Gabriela było naznaczone pragnieniem świętości i wytrwale dążył do osiągnięcia tego celu. Nie był człowiekiem połowicznym. Jako wierny syn św. Wincentego a Paulo kierował się zasadą, że Chrystus jest najwyższym dobrem i że zawsze należy upodabniać się do Niego, bo On jest „formą” wszystkich wybranych. Święci, którzy na ziemi postępowali za Chrystusem upokorzonym i cierpiącym dla spełnienia posłannictwa Ojca, w niebie uczestniczą w Jego zmartwychwstaniu i chwale. Zawsze trzeba mieć przed oczyma „całego Chrystusa” i wszystkie Jego cnoty, a nie tylko to, co w Jego życiu i nauczaniu nam odpowiada.
Serce Jana Gabriela wciąż ożywiała troska o Bożą chwałę i o zbawienie bliźnich. Znajdowało to odzwierciedlenie w jego marzeniach o wyjeździe do Chin. Kiedy powiadamiał swojego stryja, ks. Jakuba, o możliwości wyjazdu na te misje, dodawał: Głównym i decydującym motywem mojej odpowiedzi na wezwanie Boże jest nadzieja, że będę mógł głosić Ewangelię niewierzącym. Od początku mojego powołania nie opuszczało mnie to pragnienie. Myśl o wyjeździe do Chin zawsze przyprawiała mnie o żywsze bicie serca.
Dzisiaj Bóg nie oczekuje naszej gotowości do wyjazdu na misje w Chinach, ale powinno nas nieustannie ożywiać pragnienie głoszenia Ewangelii braciom i stawania się świadkami Jezusa Chrystusa w środowisku, w jakim żyjemy.
Jana Gabriela Perboyre’a nigdy nie opuszczała myśl o męczeństwie. Kiedy dowiedział się o śmierci brata w podróży do Chin, napisał: Dlaczego ja nie okazuję się godnym, by zająć jego miejsce. Dlaczego nie mogę pojechać tam, by męczeństwem odpokutować za moje grzechy. Kiedy stryj, ks. Jakub, przedstawiał mu różne trudności, a nawet niebezpieczeństwo śmierci zagrażające misjonarzom w Chinach, odpowiadał: Mam nadzieję, że tak będzie. Kiedy został uwięziony i nadeszła jego godzina, z pełną świadomością ponowił swoje całkowite oddanie Bogu i swoją gotowość przyjęcia do końca woli Bożej. W jednym z listów pisanych z więzienia wspominając przesłuchania i tortury dodawał: Wszystko, co przecierpiałem ofiaruję Bogu z miłości do mojej religii. Chrześcijan powierzonych jego duszpasterskiej trosce zapewniał: Z radością przyjmuję śmierć dla Chrystusa.
Matka powiadomiona o śmierci syna wyznała: Czy mogę się skarżyć? We wszystkich listach pisanych z Chin zapewniał, że pragnie męczeństwa i że jest na nie przygotowany. Czy mogę teraz skarżyć się, że Bóg przyjął ofiarę mojego syna? Czyż Najświętsza Dziewica nie zniosła mężnie ofiary swojego Syna złożonej dla naszego odkupienia? Nie mogłabym powiedzieć, że kocham syna, gdybym narzekała na to, że Bóg spełnił jego najgorętsze pragnienie.
Na wzór Jana Gabriela wszyscy pragniemy jednoczyć się z Chrystusem. Temu pragnieniu chcemy podporządkować wszystkie decyzje naszego życia. Jemu chcemy oddać naszą wolność i dla niego spełniać wszystkie nasze czyny.
Co za wielka, heroiczna wiara. Co za wielka mądrość i prawdziwa miłość : "Matka powiadomiona o śmierci syna wyznała: Czy mogę się skarżyć? We wszystkich listach pisanych z Chin zapewniał, że pragnie męczeństwa i że jest na nie przygotowany. Czy mogę teraz skarżyć się, że Bóg przyjął ofiarę mojego syna? Czyż Najświętsza Dziewica nie zniosła mężnie ofiary swojego Syna złożonej dla naszego odkupienia? Nie mogłabym powiedzieć, że kocham syna, gdybym narzekała na to, że Bóg spełnił jego najgorętsze pragnienie".
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
FAQ
Szukaj
UĹźytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
