nasz DOM

[ZoRo]

https://www.franciszkanie...ligno-1248-1309
Św. Aniela z Foligno (1248-1309)

4 stycznia przypada wspomnienie kanonizowanej 9 października 2013 r. Anieli z Foligno, mistyczki i tercjarki franciszkańskiej (1248-1309). Dla głębi swoich pism została nazwana „mistrzynią teologii”. 3 kwietnia został zatwierdzony formularz Mszy św. i własne oficjum ku czci błogosławionej Anieli. 9 października 2013 r., po zatwierdzeniu sprawozdania Prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, dołączył Anielę z Foligno do katalogu świętych, rozszerzając jej kult liturgiczny na cały Kościół powszechny. 4 stycznia 2014 r. w Foligno, została odprawiona uroczysta Eucharystia, pod przewodnictwem kard. Angelo Amato. Wzięli w niej udział wszyscy biskupi z Umbrii, ministrowie generalni zakonów franciszkańskich oraz liczni wierni. Obchody rozpoczęły się o godz. 16.30 odczytaniem dekretu kanonizacyjnego w kościele franciszkanów w Foligno, w którym przechowywane są szczątki Świętej. Następnie przy śpiewie Litanii do Wszystkich Świętych wyruszyła procesja ku katedrze św. Felicjana, gdzie miała miejsce uroczysta Eucharystia.

Bł. Aniela z Foligno, mistyczka współczesna Dantego i Jakopone z Todi, żyła w zielonej Umbrii niewiele później po wielkim Franciszku z Asyżu. Zrobiła wszystko dla zrozumienia i przyswojenia jego przesłania duchowego, ważnego jeszcze dzisiaj.

Aniela przyszła na świat w Foligno w 1248, w rodzinie bogatej w dobra materialne. Ona sama żyła w dobrobycie, w wygodzie i w przyjemnościach ówczesnych czasów. Jest także wiadomo z pewnością, że była poślubiona i miała dzieci i, że żyła ze swoją matką, która zaspokajała jej kaprysy, jak ona sama później powie.

W tych latach nastąpił znaczny rozkwit Trzeciego Zakonu św. Franciszka i przesłanie Biedaczyny z Asyżu było obecne także w Foligno. W mieście był także znany przykład bogatego właściciela, Piotra Crisi, który zostawił wszystkie swoje bogactwa i stał się pokutnikiem, pomiędzy pogardą bogatych miasta, a także kpinami rodziny Anieli.

Moje miejsce jest w świecie

Jak powiedziała ona sama, w tamtych latach zaczęła „poznawać grzech”. Poszła także wyspowiadać się, ale „wstyd przeszkodził jej dokonać pełnej spowiedzi, i dlatego pozostała w udręce”, dopóki we łzach nie uprosiła św. Franciszka, który ukazał jej się we śnie, upewniając ją, że pozna miłosierdzie Boga. Jesteśmy w roku 1285 i Aniela miała 37 lat: a więc dojrzała kobieta, a nie niedoświadczona nastolatka.

Tak rozpoczęła życie surowej pokuty (prowadził ją przykład św. Franciszka), skupiając swoje siły na ubóstwie, szczególnie na trzech aspektach: ubóstwo od rzeczy, ubóstwo od uczuć, ubóstwo od siebie samej. Rozpoczęła od ubrań, od jedzenia, od różnych cięć. Wszyscy jej się przeciwstawiali. Ale Aniela kontynuowała drogę i życie w ubóstwie, którą sobie wyznaczyła.

Wytrwała także, gdy w krótkim czasie zmarła jej matka, mąż i dzieci. Gdy pozostała sama, kontynuowała, coraz bardziej zdecydowana, własną ścieżkę egzystencjalną naśladowania ubogiego Chrystusa. Sprzedała prawie wszystkie swoje dobra i zaczęła spędzać godziny na kolanach przed Ukrzyżowanym, żywiąc się codziennie Pismem. Po powrocie z pielgrzymki do św. Piotra w Rzymie sprzedała także dworek wiejski, który posiadała.

Przyjęta do Trzeciego Zakonu franciszkańskiego, zdecydowała się na ponowną pielgrzymkę do Asyżu, aby „skonsultować” się z Franciszkiem. Podczas podróży zatrzymała się u swojej przyjaciółki ksieni klasztoru Vallegloria, która zapytała ją, czy chce z nimi pozostać. Ale Aniela, myśląc także o przyjaciołach, którzy jej towarzyszyli (mały wieczernik „dzieci”), odpowiedziała: „moje miejsce jest w świecie”, dodając, że zamierzała pozostać czyniąc pokutę w mieście, gdzie zgrzeszyła.

Miłości nie poznana, dlaczego mnie opuszczasz?

Jesteśmy w 1291, sześć lat od nawrócenia. Rok centralny i decydujący dla Anieli i dla jej drogi duchowej. To nadejście doświadczenia mistycznego Asyża, które naznaczy ją na zawsze. Co się stało?

Jak ona sama opowiedziała bratu Arnaldo, swojemu spowiednikowi (który później napisał Memoriał), wzdłuż drogi do Asyżu Aniela miała długi dialog z Duchem Świętym, a później z Chrystusem. Po południu wróciła do kościoła św. Franciszka i tutaj doznała porywającego doświadczenia mistycznego Boga Trójcy, Jego niezmierności i Jego Miłości.

A ponieważ ja – brat pisarz – pytałem jej tutaj i mówiłem jej: „co zobaczyłaś?”, ona odpowiedziała mówiąc: „widziałam jedną rzecz pełną, majestat niezmierny, nie wiem, co powiedzieć, ale wydawało mi się, że był każdym dobrem. I powiedział mi wiele słów słodyczy, kiedy odszedł, i z niezmienną słodyczą, i odszedł powoli, nie śpiesząc się. I wtedy, po Jego odejściu, zaczęłam wołać głośno – lub krzyczeć – i bez żadnego wstydu wołałam i krzyczałam, mówiąc te słowa, czyli: „Miłości nie poznana, dlaczego? Czyli, dlaczego mnie opuszczasz?”. Ale nie mogłem powiedzieć – czy nie mówiłam – więcej; krzyczałam tylko bez wstydu wspomniane słowa, czyli: „Miłości nie poznana”, i „dlaczego”, i „dlaczego” i „dlaczego”.

Oprócz pewnej Masazuoli (którą Aniela nazywa „moją towarzyszką”, a chodzi o bł. Pasqualinę z Foligno), zgromadziła wokół siebie mały wieczernik „dzieci”, które znalazły w niej przewodniczkę duchową i prawdziwą mistrzynię w rozpoznaniu drogi krzyża, a także przykład i wsparcie w zdecydowanym kroczeniu, w ubóstwie i na modlitwie. Aniela zmarła 4 stycznia 1309, ale jej pamięć i jej nauczanie przetrwało wieki. Pomiędzy wieloma, którzy ją poznali, wspominamy Teresę z Avila (wielką mistyczkę z Xvi w.) i Elżbietę od Trójcy (mistyczkę zmarłą w 1906 i beatyfikowaną w 1984), które doceniły jej przesłanie. Ważne po dzień dzisiejszy.

Jakie przesłanie? Sergio Andreoli, naukowiec badający Błogosławioną, streszcza ją twierdząc, że duchowość Anieli wychodzi od centralnego stwierdzenia, że „Bóg jest cały Miłością i dlatego kocha w sposób totalny” i że aby odpowiedzieć na tą miłość nie należy robić niczego innego jak naśladować Chrystusa, „który stał się i staje się nadal drogą w tym świecie, drogą… prawdziwą i prostą i krótką”.

Aniela ukazała, że zrozumiała jasno, że głęboka jedność z Bogiem nie jest utopią, ale zaofiarowaną możliwością, której przeszkodzić może tylko grzech: stąd konieczność ciągłego i surowego umartwienia, aby przylgnąć do miłości Boga, która jest wszelkim dobrem i radością duszy. Aniela zrozumiała poza tym, że to głębokie zjednoczenie realizuje się przede wszystkim w Eucharystii, najwyższym i tajemniczym wyrażeniu Miłości Chrystusa dla nas. Stałą cechą jej życia była medytacja tajemnic Chrystusa, szczególnie jego Męki i Śmierci (razem z Maryją z Nazaretu u stóp Krzyża), praktyka, według niej, bardzo owocna, aby pozostać w łączności z Bogiem i aby wytrwać w ofiarowaniu się Bogu i bliźniemu.

Wiemy wszyscy, że nie ma prawdziwego życia duchowego bez pokory i bez modlitwy. Ta może być cielesna (za pomocą głosu), myślna (gdy nie myśli się o niczym innym, jak o Bogu) i nadprzyrodzona (lub kontemplacji).

„W tych trzech szkołach poznaje się siebie samego i Boga, i przez fakt poznania Go, kocha się Go, i ponieważ się kocha, pragnie się mieć to, co się kocha. I to jest znak prawdziwej miłości: ten, kto kocha, nie przemienia części siebie, ale całego siebie w Ukochanego”.

Te uwagi są zawsze aktualne dla wszystkich: dla tego, który rozpoczyna własną drogę duchową, i dla tego, który już w niej postąpił, i pod przewodnictwem Ducha chce kontynuować przygodę poznania Miłości Boga we własnym życiu, naśladując Chrystusa – „krótkiej drogi”.

Mario Scudu SDB