nasz DOM

[Zolnierze]

Poniedziałek, 27 grudnia 2021

Święto św. Jana, apostoła i ewangelisty

Czytanie pierwsze
(1J 1,1-4)
Umiłowani: To wam oznajmiamy, co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce, bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione, oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i słyszeli, abyście i wy mieli łączność z nami. A mieć z nami łączność znaczy: mieć ją z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna.

Psalm
(Ps 97,1-2.5-6.11-12)
REFREN: Niech sprawiedliwi weselą się w Panu

Pan króluje, wesel się, ziemio,
radujcie się, liczne wyspy!
Obłok i ciemność wokół Niego,
prawo i sprawiedliwość podstawą Jego tronu.

Góry jak wosk topnieją przed obliczem Pana,
przed obliczem władcy całej ziemi.
Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa,
a wszystkie ludy widzą Jego chwałę.

Światło wschodzi dla sprawiedliwego
i radość dla ludzi prawego serca.
Radujcie się w Panu, sprawiedliwi,
i sławcie Jego święte imię.

Aklamacja
Aklamacja
Ciebie, Boże, chwalimy, Ciebie, Panie, wysławiamy, Ciebie wychwala przesławny chór Apostołów.

Ewangelia
(J 20,2-8)
Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: "Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono". Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.

[ElzbietaS]

Kochający i kochany Jan najpierw zajrzał a potem wszedł do grobu, zobaczył płótna i ich ulozenie, szczególnie chustę „oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu” i uwierzył.
Po łaske wiary trzeba mu było wejść do grobu.

Patrzymy na Nowo-narodzonego już z wiedza Jego zbawczej misji, która w żłobku dopiero się zaczyna.
Bez zajrzenia do grobu nie byłaby zrozumiała.

[Abuna Zygmunt]

Nic i JEST
(J 20,2-8 i 1J 1,1-4)


Intrygująca jest ta prawda, bo chodzi o to, że „ujrzał i uwierzył” i to wówczas gdy nic nie ujrzał, to znaczy ujrzał same tylko prześcieradła, bo Jezusa tam nie było. Największy paradoks w historii ! Tak się narodził Kościół ! „Wszedł (on) do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył”.

Paradoksalne jest, że to co widział to był tylko otwarty, pusty grób i w jego wnętrzu tylko płótna pogrzebowe! NIC pozwoliło mu dostrzec Tego który JEST - absolut, wieczność, sens, prawdę i siłę – pozwoliło mu zobaczyć ZMARTWYCHWSTANIE I ŻYCIE.

Czy może być coś bardziej dla nas ważnego, aniżeli życie i radość ? Czy można powiedzieć, że wiara w Jezusa jest nam niepotrzebna, skoro jej esencję stanowi właśnie życie i radość ? Czy szczególnie dzisiaj, teraz nie jest to orędzie aktualne dla nas? Zaiste, musza zblednąć w obliczu tej prawdy różne pretensjonalne dewocje i ideologie.

Nawet szacowne filozofie nas nie zbawią, bo są zbyt abstrakcyjne i górnolotne. Zawodna jest także tak bardzo reklamowana dzisiaj konsumpcja, chociażby była nawet najbardziej szalona, ponieważ zwodzi ona tylko człowieka, przewrotnie wykorzystując jego marzenia. Fałszywie obiecuje wolność i niezmącony stan szczęścia, wciskając go w wąskie granice konieczności i zmuszając do płacenia zdrowiem i życiem, oraz rujnując jego psychikę i ducha, aby móc się jeszcze bardziej nad nim znęcać.

Jedyną prawdą która na prawdę przekonuje jest tylko i wyłącznie OSOBA, gdyż istotą prawdy jest MIŁOŚĆ. Zwiększa się jej intensywność, gdy jest dzielona i dostęp do niej mają też inni. Jej poziom nieskończenie wzrasta, przekraczając granice tego co skończone, gdy staje się ona osobową komunią z Bogiem, co jest możliwe tylko w Chrystusie i przez Niego. Dlatego właśnie miłość Syna Bożego Jezusa Chrystusa jest dla nas taka zbawiennie ważna.

„Radujcie się w Panu, sprawiedliwi, i sławcie Jego święte imię”(Z Ps 97). Radujcie się w Panu wszyscy wierzący w Chrystusa.

Ciebie, Boże, chwalimy, Ciebie, Panie, wysławiamy, Ciebie wychwala przesławny chór Apostołów. (Aklamacja)