nasz DOM

[ZoRo]

Bóg nam dzis mówi -CHCÊ, BY¦CIE BYLI SZCZʦLIWI! STWORZY£EM WAS, BO KOCHAM I CHCÊ BYC KoCHANY! MEGO JEDYNEGO SYNA WAM DA£EM - aby ka¿dy, kto w NIEGO wierzy, nie zgin±³ ale ¿y³ wiecznie!

Ojcze Zygmuncie, dziêkujê za Twoje serce dla nas i proszê -przekazuj nam nadal b³ogos³awieñstwo Boga i b±d¼ zawsze z NIM i nami szczesliwy!

pierwsza komunia ¶wiêta

na palcach wchodzê do Twojego domu
boj±c siê aby jak±¶ nierozwa¿n± my¶l±
nie zak³óciæ królewskiej ciszy i spokoju
komnaty Twojego pa³acu s± obszerne
ale po domowemu swojskie i przytulne
okna s± pe³ne kwiatów
0drzwi do ogrodu otwarte na o¶cie¿
na ganku kwitn± ró¿e
na drewnianej ³awce kot
pozuje na niewini±tko
ospale przeci±gaj±c swój bury grzbiet
korony drzew w zielonych pióropuszach
¶lizgaj± siê po bia³ych jak ¶wie¿y ¶nieg chmurach
najwa¿niejsze jednak
¿e wcale w Twoim pa³acu
nie czujê siê intruzem
a Twoje boskie szczê¶cie
choæ zupe³nie nie zas³u¿one przeze mnie
wcale nie jest dla mnie za du¿e
gdy po cichu
razem z burym kotem
na palcach penetrujê
uroczy¶cie ciekawy i podnio¶le spragniony
swoj± pierwsz± komuniê

Szczê¶liwy

najpierw my¶la³em kolekcjonowaæ
wszystkie trofea
najwiêksze jakie tylko ¶wiat
zaoferowaæ cz³owiekowi mo¿e
potem postanowi³em oddaæ je wszystkie
co do jednego
Tobie Wszechmocny Bo¿e
w pokutnej procesji
tryumfalnego pochodu
zdobywców nieba
w aureole zdobny i w z³ot± koronê
teraz
w pustej kaplicy
przed Twoim o³tarzem stojê
z kromka Chleba i ta odrobina Wina
które nie nale¿± do mnie
szczê¶liwy
bo wiêkszego szczê¶cia nie ma
ani¿eli szczê¶cie Twoje

modlitwa poranna

Zaczê³o s³oñce wschodziæ - prosto w moje oczy.
Witam dzieñ przez pó³ przymkniête powieki.
Spogl±dam w my¶lach na drogê któr± przyjdzie mi dzisiaj przej¶æ.
Znaczê siê krzy¿em na tê drogê – czo³o, ramiona i pier¶
Ju¿ jest zupe³nie jasno.
Czujê przyp³yw nadziei
To Twój wzrok Bo¿y zawieszony w przestrzeni
ponad wirami zdarzeñ – to on dodaje mi si³.

Nasz± ludzk± wodê

Pokój nam wszystkim
Na cztery spusty strachu
Zamkniêtym na ziemi
Oniemia³ej ze smutku
Bez ¿adnej nadziei
Ludzkiej gmatwaniny cieni
Ju¿ nic uratowaæ nie mo¿e
Chyba ¿e znów Serce Bo¿e
W mi³o¶ci swej i pokorze
Nasz± ludzk± wodê
Zamieni w weselne wino
NOWE

my te¿

a ziemia kwitnie jak szalona
milcz±cymi marzeniami ksiê¿yca noc±
wszystkimi kolorami wiosny - w dzieñ
kwitniemy i my razem z wiosn±
tysi±cem wyznañ wiary
w Jedynego
Niezmiennie Piêknego
Boga

Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego

[ElzbietaS]

Pokój nam wszystkim
Na cztery spusty strachu
Zamkniêtym na ziemi
Oniemia³ej ze smutku
Bez ¿adnej nadziei

Dzis ze swymi strachami przykleknelam na chwile przy Panu Jezusie w Ogrojcu.

Serce Boze, zamien nasz± ludzk± wodê
w weselne wino
NOWE