nasz DOM

[ZoRo]

Zauwa¿cie, Drodzy Mi³osnicy Poezji Abuny, ze dzisiejsze wiersze, o tytulach zaczynajacych sie na litere "B", w tresci tworza pewna calosc, ca³o¶æ bardzo blisk± mojemu dzisiejszemu samopoczuciu...Czesto odwo³uje sie tu, we wstêpach, do mego aktualnego stanu ducha, liczac, ze nisko wiszace chmury albo pelne s³oñce czynia nas wszystkich "pogodowymi bracmi"...i siostrami... Wlasnie zadzwonila do mnie z Tokio nasza "rózañcowa" Ela i zachwycona opowiedziala, ze tam jset b.zimno, ze sypie snieg, ze na ziemi jest bialo ale nie od sniegu, ale od postr±canych sniegiem p³atków kwiatow wisni...Przy wierszach Abuny znajdziemy sie i w sloncu, i w chmurach, i wsrod kwitnacych sadów...
Szczê¶æ nam Wszystkim, Panie Bo¿e Cudów, proszê!

Byæ

jakiemu s³oñcu daæ siê obr±zowiæ
jakim rzekom poprzecinaæ drogi
jakim p³aczem siê pozanosiæ
aby powróciæ na koñcu drogi i byæ

Bysmy-rrab

„bysmy –rrab” ch³opcze
malwy krzycz±ce
Libanu po³udniowe s³oñce
masz rêce pe³ne my¶li
trzepocz±cych rado¶nie
jak srebrne ogony ryb w ³ódce
Szymona z Kafarnaum
który zosta³ potem
¶wiêtym Piotrem

odwagi ch³opcze
„w imiê Pañskie”
zaczynamy w kalendarze
wpisywaæ twoje imiê pierwotne
innego sposobu nie ma
je¶li chcesz i¶æ na prze³aj
do nieba
musisz siê wyrzec
starego imienia
„bysmy –rrab” ch³opcze

Brama

op³ywasz mnie zewsz±d Bo¿e
nie mogê Ciê pomie¶ciæ w sobie
Wielk± Wodê
od stop po czubki w³osów
zanurzony w Tobie
ton±c przechodzê
w nowy wymiar Krzy¿a
wszystko staje siê inne nowe
wszystko swojskie
bliskie
moje
wszystko - wspólnym domem

Bajka

za lasami za rzekami
tak dalekie to by³o
i tak brzmia³o nierealnie
to opowiadanie

jakby mówienie o szczê¶ciu
nie mog³o byæ niczym innym
jak tylko pró¿nym gadaniem
i jakby na ludzkie ¿ycie
a szczególnie za¶ na mi³o¶æ
nie nale¿a³o patrzeæ inaczej
jak tylko na jedn± wielk± blagê

Bóg sam

nie gro¼cie nikomu palcem
daj±c do zrozumienia butnie
¿e jest to palec Bo¿y

w imiê Bo¿e - nikogo nie oskar¿ajcie
i nie rzucajcie na po¿arcie lwom

nawet winnego
nie skazujcie na ¶mieræ
twierdz±c ¿e robicie to
w obronie Bo¿ego honoru

bo Bóg wcale nie boi siê z³ego
i wcale nie oczekuje od nas ³aski
¿ycia wiecznego

Ba¶nie

gdy siê obudzi³em
prostok±t otwartych drzwi by³ pe³en ogrodu
ogród ko³ysa³ siê na ksiê¿ycowych niciach
weranda sta³a bez oddechu
na samej krawêdzi ¿ycia
jaka¶ tajemnicza muzyka snu³a ba¶niowe opowie¶ci
o piêknych ksiê¿niczkach i dzielnych królewiczach
ba¶nie nie by³y jeszcze gotowe
do tego aby je publicznie czytaæ
nago biega³y po ksiê¿ycowych trawnikach
nie chcia³em ich p³oszyæ
nie chcia³em chwytaæ
wykorzystuj±c nieobecno¶æ stra¿nika

Bezduszne zmêczenie

duch mój w mrocznym pokoju
na wznak le¿y
jest mu coraz bardziej niewygodnie
do mokrego cia³a prze¶cierad³o siê lepi
duch mój nie mo¿e zasn±æ
za du¿o ma problemów
za ma³o ¿yciowej przestrzeni
duch mój siê ubiera i wychodzi do miasta
wstêpuje do baru i opró¿nia pól butelki
na stacji na poci±g czeka który nie nadchodzi
duch mój przysiêga mi na wszystkie ¶wiêto¶ci
¿e nie boi siê ¿ycia i nie boi siê ¶mierci
boi siê bez – dusznej egzystencji

Wiersze O.Zygmunta Kwiatkowskiego

[ElzbietaS]

Byc ...
Pamietam spokój na twarzy mojej Babci. Ona juz by³a ...

[ZoRo]

Eluniu, powiedz moze cos wiecej o swojej Babci...

[ElzbietaS]

Wiersz sugeruje wedrowke i powrot. Babcia wedrowala zawsze z Panem Jezusem ale placzem sie zanosila i trud drogi poznala (troje dzieci, smierc meza, wojna dolozyla swoje). A na starosc emanowala spokojem. Widac doszla tam gdzie powinna. Byla.