Urodził się ok. 1340r. w diecezji krakowskiej. Nie znamy nazwy miejscowości, wiemy tylko, że rodzina jego mieszkała później we Włodzimierzu na Rusi. Według przekazów wywodził się ze szlacheckiej rodziny Strzemię. O jego młodości źródła nic nam nie mówią. Pewne jest tylko to, że wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych i że był członkiem stowarzyszenia Braci Pielgrzymujących dla Chrystusa na Ziemiach Niewiernych. Owo stowarzyszenie utworzyli franciszkanie i dominikanie dla pracy misyjnej na Rusi i Wołoszczyźnie. Jakub z poświęceniem pracował jako misjonarz na Rusi Czerwonej, Wołyniu, Podolu i Wołoszczyźnie.
W latach 1385-1388 o. Jakub był gwardianem klasztoru św. Krzyża we Lwowie. W aktach ówczesnych zaznaczyła się jego gorliwa działalność nie tylko w sprawach klasztornych, lecz także w interesie całego Kościoła. W przykrym sporze arcybiskupa Bernarda z racjami Lwowa dążył do ugody, nie chcąc, aby to miasto w skutek cenzur arcybiskupich pozbawione służby Bożej wyludniało się i pustoszało. Z rozporządzenia Stolicy Apostolskiej Jakub był na Rusi inkwizytorem w sprawach wiary. W 1391r. pełnił urząd franciszkańskiego wikariusza Stowarzyszenia Braci Pielgrzymujących na Rusi i w Mołdawii. Dnia 27 VI tegoż roku papież Bonifacy IX mianował o. Jakuba arcybiskupem Halicza. Za pozwolenie papieskim konsekracja Jakuba i wręczenie paliusza arcybiskupiego odbyło się w kraju.
Kiedy o. Jakub obejmował arcybiskupstwo, nie miało ono ani katedry, ani odpowiedniego personelu. Nawet granice archidiecezji i zależnych od niej diecezji nie były dokładnie określone. Praca nad ugruntowaniem i rozszerzeniem Kościoła katolickiego, troska o dobro Lwowa i całego kraju- oto wytyczne posługi Jakuba.
Arcybiskup podczas licznych wizytacji swoich diecezji zachęcał do zakładania nowych parafii i budowania nowych kościołów. Rozpoczął wśród franciszkanów i dominikanów poszukiwania ochotników do pracy misyjnej na terenach mu powierzonych. By zaoszczędzić wydatków i nadmiaru pracy dla osób duchownych, obrał za kurię klasztor franciszkanów we Lwowie. W ostatnich latach swych rządów dobrał sobie do pomocy jeszcze biskupa sufragana, Zbigniewa z Łapowa. W 1406r. zwołał synod prowincjalny do Lwowa, gdzie też chciał przenieść z Halicza stolicę arcybiskupią. Nie zdążył jednak. Zmarł 20 X 1409r. zgodnie z testamentem pochowano go w chórze kościoła Braci Mniejszych we Lwowie.
Wyróżniał się nabożeństwem do Eucharystii. Właśnie za jego czasów zaczęło się rozpowszechniać nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu w postaci uroczystych wystawień w monstrancji i podczas procesji Eucharystycznych. Aby zachęcić lud do adoracji Najświętszego Sakramentu publicznie wystawionego w monstrancji, nadał odpust dominikańskiemu kościołowi Bożego Ciała we Lwowie.
Matkę Boża obrał za główną patronkę swojej archidiecezji i miasta Lwowa. Na arcybiskupiej pieczęci miał również wizerunek Matki Bożej-widnieje na niej w szatach pontyfikalnych, klęcząc przed Nią. W kościele parafialnym we Lwowie wprowadził codzienne nabożeństwo ku Jej czci. Zatwierdził Ogniwa Bractwa Matki Najświętszej i obdarzył je odpustami.
Jako duchowny syn św. Franciszka Jakub żył bardzo skromnie i wszystkie dochody przeznaczał na kościoły, nowe parafie i na ubogich. Szczególną troską otaczał zwłaszcza szpital we Lwowie, przy którym znajdował się także przytułek dla bezdomnych. W ostatniej woli parlamenty biskupie ofiarował na Msze św. za swoją duszę i na jałmużnę dla najuboższych. Mimo, że był biskupem, zawsze chodził ubrany w habit zakonny. W zapiskach kapituły lwowskiej po jego śmierci widnieje pochwała kronikarza: ”Był to mąż wielkiej cnoty, sławny pobożnością życia prostego, mogący być wzorem i przykładem dla innych, senator uczciwy i pełen dobrej rady, granic kraju gorliwy obrońca.”
Mieszkańcy Lwowa otoczyli Jakuba Strzemię szczególnym kultem. Jego wstawiennictwu przypisywano ocalenie miasta od pożaru w 1527r. i zwycięstwo nad Tatarami.
Na prośbę metropolity błogosławionego Józefa Bilczewskiego św. papież Pius X ogłosił bł. Jakuba współ patronem wraz z Matką Bożą archidiecezji lwowskiej. Błogosławiony jest także wespół ze św. Antonim Padewskim współ patronem krakowskiej prowincji franciszkanów konwentualnych. Po drugiej wojnie światowej przeniesiono jego relikwie w srebrnej trumience, sprawionej jeszcze przez arcybiskupa Bilczewskiego, do katedry tarnowskiej. W 1966r. przewieziono je do Lubaczowa, gdzie się obecnie znajdują.
Dnia 11 IX 1790r. papież Pius VI zatwierdził jego kult i zezwolił obchodzić doroczne jego wspomnienie 1 VI. Ostatnio reforma kalendarza liturgicznego w Polsce (1974r.) przeniosła je na dzień 21 X.
Nie moĹźesz pisaÄ nowych tematĂłw Nie moĹźesz odpowiadaÄ w tematach Nie moĹźesz zmieniaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz usuwaÄ swoich postĂłw Nie moĹźesz gĹosowaÄ w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum